Tag: frustratie bij kinderen

  • Frustratie: iets werkt niet voor je kind of lukt je kind niet.

    Frustratie: iets werkt niet voor je kind of lukt je kind niet.

    Hoe een gewoon gesprek leidt tot diepere frustraties.

    Deze ochtend bij het ontbijt, toen we met z’n allen aan tafel zaten en gezellig aan het babbelen waren, ging het gesprek over de koning en zijn kinderen. Hoeveel kinderen heeft de koning precies,  hoe zou het zijn om als kind in het koningshuis te leven, trouwen zij met ‘gewone’ mensen of alleen met mensen uit koninklijke families, hoe oud zijn de kinderen van de koning,…

    Een beetje verder in het gesprek hadden we het over vrienden van ons die ook 4 kinderen hebben, net als het gezin van de koning. Toen ging het over de leeftijd en we waren aan het vergelijken met de leeftijd van onze kinderen. Daar ontdekte onze jongste zoon, die nu 8 jaar is, dat hij jonger was dan al deze kinderen.
    En toen kwam ineens een gevoel bij hem naar boven waar hij waarschijnlijk al langer tegenaan loopt.
    Zijn gezicht sprak boekdelen, de tranen stonden in zijn ogen. Hij zei: “Ik ben overal de jongste. Ik vind het niet leuk om overal de jongste  te zijn.” Zijn verdriet was zo voelbaar op dat moment. Verdriet over iets waar hij geen vat op had. Hij kan dit feit in zijn leven niet veranderen. Het is zinloos om hier iets aan te willen veranderen. Hier liep mijn zoon tegen ‘vergeefsheid’ aan.

    Door dit voorval kon ik zien dat het al langer een frustratie van hem moet zijn geweest, dat hij overal de jongste is. In onze beide families zijn onze kinderen de jongsten en ook bij vrienden zijn onze kinderen de jongsten. Met diegenen waar we het meeste contact mee hebben, is mijn zoon meestal de jongste.

    Wat is vergeefsheid?

    Kinderen, en zeker jonge kinderen, lopen in hun leven tegen zóveel vergeefsheid aan. Ze hebben te maken met zoveel dingen die niet werken in hun leven, die ze nog niet kunnen of kennen. En daarbij staan ze vaak in een positie waar ze geen macht hebben:

    • Een juf die boos wordt en bij wie ze geen ruimte krijgen om hun kant van het verhaal te vertellen.
    • De pogingen die ze ondernemen om hun veter te strikken en het wil maar niet lukken.
    • Een grens die wij aangeven.
    • Het fietsen wat niet wil lukken.
    • Ze zien hun oudere broer of zus iets doen wat ze zelf nog niet kunnen.
    • Hun oudere broer of zus die sterker is dan hen.
    • Hun behoefte aan aandacht op momenten dat er niet geluisterd wordt.
    • Hun goede bedoelingen die uitdraaien op iets wat ze niet bedoeld hebben en deze goede bedoelingen worden niet gezien.
    • Je kind merkt dat hun vriendje al veel vlotter kan lezen of zwemmen of voetballen dan hij zelf.
    • Hun behoefte aan nabijheid wanneer er niemand beschikbaar is.
    • Het feit dat ze een mondmasker moeten dragen en dit hen echt geen fijn gevoel geeft.
    • Hobby’s die niet kunnen doorgaan door de coronamaatregelen.
    • Het feit dat ze nu hun grootouders niet kunnen bezoeken of niet kunnen knuffelen.
    • Dat we hun verjaardag niet kunnen vieren zoals gewoonlijk en dat er geen feestje is.

    Eigenlijk was deze situatie met onze zoon deze ochtend een mooi voorbeeld van teleurstelling te kunnen voelen, en de kwetsbaarheid die daarbij hoort te laten zien. Hij heeft het gevoeld, hoe het is om de jongste te zijn en hij heeft de niet zo fijne gevoelens die er bij horen gevoeld.

    Waarom zijn tranen zo belangrijk?

    Tranen maken dat kinderen (maar ook wij als volwassenen!) kunnen berusten in iets, in dat wat niet kan, in dat wat ze niet kunnen veranderen in hun leven of op dat moment.

    Met je hoofd weet je soms al wel dat iets niet kan, maar als je het ook gaat toelaten in je gevoel, dan kan het bezinken. Je gaat het met anderen woorden aanvaarden.

    Kinderen komen veel vergeefsheid in  hun jonge leven tegen, zoals eerder gezegd.  Zij moeten veel tranen laten over wat niet werkt en waar ze niets aan kunnen veranderen.
    Als je je kind daarin kan bijstaan, dan schep je een veilige ruimte voor je kind om te laten zijn wat er is.

    Als je kind kan ervaren en het gevoel kan toelaten dat iets niet werkt in zijn leven, dan komt er ruimte voor iets nieuws. Zo leert je kind om met uitdagingen en tegenslagen om te gaan en ontwikkelt hij veerkracht. 

    Doordat jij er bij kan blijven en ruimte geeft aan het gevoel van vergeefsheid bij je kind, dan kan je kind ontdekken dat het vergeefsheid overleeft. Dat is hoe veerkracht wordt opgebouwd. Door te leren aanvaarden dat soms dingen niet werken in je leven. En dat je dat overleeft.

    Als de spanning van frustratie kan ontladen door tranen, dan blijven kinderen zacht in hun hart.
    Als ze die tranen niet durven toelaten, als ze hun kwetsbaarheid niet durven tonen, dan kan die spanning leiden tot agressie en geraken ze ‘verhard’.

    Hoe kan jij je kind bijstaan in dit proces?

    Begin met het benoemen van de vergeefsheid.
    Bijvoorbeeld: “Ja, jij bent overal de jongste. Dat vind je niet fijn. Jij zou ook eens graag de oudste willen zijn of ouder willen zijn dan andere kinderen. Maar dat is in onze families niet zo.”

    Houd je kind in de vergeefsheid en blijf bij dit gevoel van vergeefsheid. Ga niet over andere dingen praten, ga niet afleiden.
    Vaak krijgen mensen het gevoel dat ze gaan dramatiseren op deze manier, maar dat is niet zo. Dat hangt af van de manier waarop je dit doet. Als je zelf kalm en rustig blijft, is het duidelijk voor je kind en schep je ruimte voor wat hij voelt.

    Creëer ruimte voor tranen bij je kind door teleurstelling en verdriet in je stem te leggen om te laten voelen dat je meeleeft met je kind.
    Bijvoorbeeld: “Ja, dat is echt niet fijn voor je. Dat doet je verdriet. Dat vind je jammer.”

    Wat doe je met je eigen gevoelens als ouder?

    Wat doet dit proces van vergeefsheid en aanvaarden bij jou?
    Misschien word je je bewuster van je eigen vergeefsheid in je leven?
    De tranen die jij nooit hebt kunnen of durven laten over dingen die niet werkten in je leven of anders zijn uitgedraaid dan je had gewild?
    Misschien loop je tegen je eigen vergeefse pogingen aan om je kinderen anders te gaan opvoeden en kom je steeds weer in je oude patroon van reageren terecht?

    Weet je, er is altijd een wisselwerking tussen jou en je kind, tussen wat er gebeurt met je kind en wat het bij jou doet. Het is niet of/of maar en/en.

    Dus het kan best zijn dat je ook jezelf tegen komt in dit proces!


    Ondersteuning nodig?


    Laat me weten wat er bij jou leeft, en wat je bezig houdt. Ik hoor en lees het graag! Contacteer me vrijblijvend voor een afspraak:
    hello@karinfrancken.be of 0477/23.86.76

    Ik help je graag verder!

    Hartelijke groet,

    Karin

  • De belangrijkste bron van frustratie bij kinderen.

    De belangrijkste bron van frustratie bij kinderen.

    Als mens zijn wij sociale wezens.

    Verbinding voelen met anderen is één van onze belangrijkste behoeften.

    In mijn praktijk kom ik vaak het thema eenzaamheid tegen. Zich alleen voelen en leegte ervaren is een veel voorkomende ervaring.

    Meestal is dit terug te brengen naar de primaire relaties die we als kind hadden in ons leven. Ouders die het veel te druk hadden, ouders die emotionele problemen hadden en daardoor geen ruimte hadden voor de kinderen, een scheiding, een overlijden, alcoholmisbruik, … Er kunnen zoveel oorzaken zijn voor de ervaring van eenzaamheid.

    Als kind waren we afhankelijk van de volwassenen rond ons. En als onze pogingen tot verbinding maken vaak onbeantwoord bleven, dan kan dat gevoel van eenzaamheid tot vandaag in je leven spelen.

    De belangrijkste bron van frustratie bij kinderen

    Kinderen zoeken heel erg  naar connectie, omdat ze afhankelijk zijn van hun verzorgers voor hun overleving.

    Eigenlijk is de voornaamste focus van kinderen,  een goed contact houden met de opvoeders en diegenen van wie ze afhankelijk zijn. Dit gebeurt uiteraard onbewust. Kinderen hebben de natuurlijke drang om nabijheid van ouders of andere verantwoordelijke volwassenen na te streven en te behouden.

    Als ze zich niet kunnen hechten en niet die connectie voelen, dan is dat een heel grote bron van frustratie.

    Trouwens niet alleen bij kinderen, maar ook bij volwassenen.

     

    Emoties bij kinderen door verwijdering in de relatie met de ouder(s).

    Het gevoel van verwijdering van de ouders roepen emoties op bij het kind. Het kind kan de verbinding heel erg gaan najagen en zich gaan vastklampen aan de ouder. Hiermee wil hij heel graag het gat dichten dat hij voelt in de connectie met mama of papa. Een andere emotie die hierdoor ontstaat is angst. Het kind wordt gealarmeerd door de verwijdering van en afstand met de ouder en maakt zich zorgen om de relatie in de toekomst.

    Nu is er in onze maatschappij nogal veel verwijdering, en dat begint al vroeg in een kinderleven. Om er een aantal te noemen: kinderdagverblijf, opvang in een crèche, babysit, school, ouders die beiden gaan werken, bedtijd, isolatie, afzondering door straf, scheiding van ouders, dood, afwijzing, verhuis, broertje of zusje krijgen, ziekenhuisopname,…

    Al deze vormen van verwijdering en afstand met de ouders triggeren verwijderingsinstincten in onze hersenen. Deze zijn verbonden met de instincten van de hersenstam. De hersenstam herbergt de meer basale emoties. Deze emoties hebben meer tijd nodig om tot ontwikkeling te komen. Deze emoties zijn krachtiger en dus moeilijker te beheren. Ze zijn minder ‘beschaafd’ en daardoor moeilijker te hanteren voor de omgeving. Ze zijn niet rationeel.

    Als de hechtingsrelatie niet goed zit en niet werkt voor een kind, dan gaat zijn aandacht en energie vooral daar naar toe. Dan is hij niet vrij om goed te functioneren in het dagelijkse leven en om zich te ontwikkelen. Als er rust is in de relatie, dan is er ook ruimte in het kind om zich bezig te houden met ontwikkelen en leren.

    Frustratie kan leiden tot agressie.

    Frustratie die niet opgelost geraakt, kan leiden tot agressie. De innerlijke emotionele storm die dan woedt in het kind, komt dan op een agressieve manier naar buiten. De spanning in het kind loopt dan zo hoog op, dat de vulkaan uitbarst.

    Dit kan in driftbuien, bijten, gooien, schreeuwen, snauwen, sarcasme, gemeen doen, verwijten, zelfverwijt, irritatie, ongeduld, negeren, anderen of zichzelf pijn doen, dingen stuk maken,…

    De grond van agressie is dus voornamelijk frustratie.

     Wat kan dit voor jouw relatie met jouw kind betekenen?

    Als je merkt dat je kind vaak lastig doet of agressief reageert, ga dan eens na hoe vaak er verwijdering is met je kind. Dit kan zowel op fysiek als emotioneel vlak zijn.

    Op welke momenten kan je kind verwijdering ervaren? Lukt het jouw kind om de afstand in tijd en ruimte te overbruggen tot jullie elkaar een volgende keer zien? Of is dit te lang voor jouw kind?

    Dit hangt sterk van de leeftijd af. Jonge kinderen hebben nog veel meer nood aan fysieke nabijheid en hechten zich vooral via de zintuigen. Grotere kinderen kunnen zich ook op afstand meer hechten door het gevoel en door aan je te denken van op afstand.

    Bruggen van verbinding bouwen.

    Als je merkt dat je kind veel frustratie heeft, ga dan eerst eens na of je kan ontdekken waar je kind verwijdering van je ervaart. Zoals in de vorige paragraaf.

    Wat kan jij doen om hierin verandering te brengen, om de brug naar connectie met je kind te herstellen:

    Kan je misschien eens een keertje thuis blijven van een afspraak?

    Kan je je kinderen meenemen in plaats van een babysit te regelen?

    Kan je wat meer tijd nemen voor het ritueel bij het slapen gaan?

    Kan je je kind ’s nachts eens bij je in bed nemen? (veel kinderen komen ’s nachts uit hun bed om jouw aanwezigheid die ze overdag moesten missen in te halen.)

    Kan je kind een foto van je meenemen naar school? of  naar je ex-partner als je gescheiden bent?

    Welke actie kan je zelf bedenken in je eigen leven en in de relatie met je kind om te zorgen dat je kind minder verwijdering ervaart?

    Deze benadering vraagt tijd en is geen quick fix. Het vraagt elke keer opnieuw om energie te steken in de relatie met je kind en ruimte te maken in jezelf. Maar het loont op lange termijn.

    Nog vragen?

    Blijf je tegen dezelfde patronen aanlopen in je gezin en in de opvoeding van je kinderen? Kom je er zelf niet goed uit?

    Neem dan vrijblijvend contact op voor een Inzichtsessie. We gaan samen kijken wat je nodig hebt en zorgen voor een traject op maat.

    Contacteer me via hello@karinfrancken.be of 0477/23.86.76


    Hartelijke groet

    Karin