Tag: op het ritme van je kind

  • Op het ritme van je kind

    Op het ritme van je kind

    op het ritme van je kind

    Het gaat allemaal zo snel in deze tijd en er komt zoveel op ons en onze kinderen af! We vergeten daardoor wat kinderen echt nodig hebben om te kunnen groeien. En dat is, om met de deur in huis te vallen, rust en ruimte. 

    In het (school)systeem waar we nu in leven, is vaak vastgelegd wat een kind op een bepaalde leeftijd moet kunnen. Er zijn allerlei gemiddelden bepaald zoals hoe groot je kind moet zijn op een bepaalde leeftijd, wat het ideale gewicht is, hoe vlot een kind al moet kunnen lezen en rekenen, hoe hij/zij emotioneel moet kunnen reageren in bepaald situaties, hoe goed hij/zij moet kunnen sporten, enz…

    En dan merk je als ouder dat je kind niet past in één of andere curve. Je maakt je misschien zorgen of je wordt er op aangesproken dat je kind ‘afwijkend’ is van de standaard. Er zijn natuurlijk uitzonderingen of situaties waarin de ontwikkeling van een kind extra zorg of aandacht nodig heeft. 

    Elk kind ontwikkelt zijn vaardigheden op zijn tempo. Het ene kind begint eerder te praten dan het andere, en het andere kind zal eerder motorische vaardigheden ontwikkelen. Een kind kan niet in alles tegelijkertijd energie steken om te ontwikkelen. Er zijn zoveel dingen die het moet leren. En dat vraagt enorm veel energie!

    Zo had onze zoon, toen hij 6 jaar was, een medisch onderzoek op school. De kinderen worden dan één voor één bij de dokter geroepen, je kent het wel. Het feit dat dit vreemde mensen waren voor hem, en dat hij niet goed wist wat er van hem verwacht werd, vond hij toch wel spannend. Dus ik liet hem de keuze of hij wilde dat ik meeging of niet. Hij wilde graag dat ik meeging. Door mijn aanwezigheid en door mijn voorbeeld bij het bezoek aan de arts, leerde hij hoe dit verloopt en hoe het er bij zo’n onderzoek aan toe gaat.

    Iemand vertrouwd in de buurt hebben, is voor (jonge) kinderen heel belangrijk. Je hoort vaak zeggen: ‘Ze zullen het wel overleven hoor’. En dat is op zich ook zo. Maar we leven in een tijd waar het zo normaal is dat onze kinderen zo veel zonder ons, ouders doen.  Terwijl het heel normaal en heel natuurlijk is dat kinderen, zeker jonge kinderen, juist in de buurt willen zijn van hun ouders en dingen samen willen doen. Vooral de vertrouwde nabijheid speelt hierbij een grote rol. Dat geeft veiligheid. Maar ook ons voorbeeld, het feit dat we veel dingen kunnen uitleggen als we bij hen zijn leren hen zoveel bij. 

    Op het ritme van je kind (kunnen) meegaan is soms best een uitdaging, maar zo belangrijk. We kunnen het niet altijd, omwille van ons werk bijvoorbeeld. Maar in de mate van het mogelijke tegemoet komen aan hun vraag, geeft hen de ruimte om te leren op hun tempo. Soms willen ze het samen doen, zodat ze zien hoe wij het doen en leren ze door het voorbeeld dat wij geven. Als ze geen voorbeeld krijgen, kan dat voor veel onrust en onzekerheid zorgen. Soms hebben kinderen gewoon onze aanwezigheid nodig als steun. Zoals mijn zoon graag had dat ik meeging naar de arts bij het medisch onderzoek. We vinden het vanzelfsprekend dat kinderen het allemaal zelf doen. Maar voor hen is het heel vaak nog niet vanzelfsprekend.

    Het is best wat zoeken naar een evenwicht tussen je kind aanmoedigen om stappen te zetten en toch te proberen, en te volgen wanneer je kind aangeeft dat hij er niet klaar voor is, of het niet ziet zitten. Los van wat een kind op een bepaalde leeftijd al zou moeten kunnen, volgens de standaarden. Los van wat je andere kinderen van dezelfde leeftijd ziet doen. Kinderen weten vaak goed waar ze aan toe zijn, wat ze al wel of niet kunnen of durven. We mogen daar gerust nog heel vaak in tegemoet komen. En als ze er echt klaar voor zijn, dan zijn ze zo vertrokken. Vertrouw er maar op!

    Hier is de uitdaging voor ons: durf jij je kind volgen op zijn of haar ritme en wat hij/zij aangeeft? Mag je kind leunen op jou in het vertrouwen dat je kind zich van je gaat losmaken op het moment dat hij of zij er klaar voor is?

    Hoe we met kinderen in het algemeen omgaan, heeft meestal te maken met tradities, omdat we het zelf zo geleerd hebben of omdat we het anderen zo zien doen. Heel vaak hebben mensen te weinig informatie over hoe hechting werkt en hoe het groeiproces bij kinderen een proces is dat eigenlijk vanzelf gaat, zonder dat we het te veel moeten sturen. 

    Hoe kunnen we die ruimte geven aan kinderen om op hun tempo te groeien?
    Hieronder vind je een aantal tips:

    • Rust creëer je door je relatie met je kind goed stevig te maken.
    • Hoe meer een kind zich gehecht voelt, hoe meer ruimte hij/zij voelt om te leren en de wereld te ontdekken. Hun belangrijkste behoefte, zich verbonden voelen, is namelijk al vervuld. 
    • Voorzie veel speeltijd die ze zelf kunnen invullen. Belangrijk is om niet alle vrije tijd vol te plannen met activiteiten, hobby’s en uitstappen. 
    • Weet dat bepaald gedrag en emoties bij (jonge) kinderen normaal is en deel zijn van het kind-zijn. 
    • Geef je kind een stem: luister naar je kind en bevraag hoe iets is voor je kind. Bespreek samen met je kind situaties of verlangens en zoek samen naar oplossingen.
    • Geef je kind de ruimte om zijn of haar ideeën vorm te geven. Soms is dat heel concreet door materiaal te voorzien waar je kind iets mee kan maken. 

    Om aan de vraag naar informatie tegemoet te komen heb ik een boek geschreven. In mensentaal. Ik ga er dieper in op Hechting, Gedrag en Emoties, Communicatie en Persoonlijke Ontwikkeling als ouder.
    Wil je graag meer weten? Je kan het boek hier bestellen!

    Of stel je vraag door me een mail te sturen.
    Ik sta je graag te woord!

    Warme groet,
    Karin

  • Vertragen

    Vertragen

    vakantie met kinderen


    Hoe gaat het bij jullie in de vakantieperiode?
    Loop je geregeld tegen elkaar aan?
    Of is het relaxed voor jullie?

    In de vakantieperiode, wanneer de kinderen (vaker) thuis zijn, gaat alles toch even anders.

    Alles gaat trager met kinderen

    In het begin van de vakantie merkte ik dat de kinderen tijd nodig hadden om aan dit ritme te wennen. Nu hebben ze weer hun eigen flow gevonden in alles. Onze kinderen genieten van het spelen thuis en op hun eigen tempo dingen te kunnen doen. Een grote tuin geeft heel wat mogelijkheden, dat geluk hebben we wel en de trampoline geeft oneindig veel plezier, bij onze kinderen toch.
    Maar het gaat niet altijd van een leien dakje.
    Zeker niet wanneer zussen en broers regelmatig ruzie maken of wanneer er maar één kind is. Of wanneer kinderen vaker (te) laat gaan slapen of moeite hebben met een onregelmatig ritme, kampen moeten volgen voor opvang tijdens de vakantie terwijl de ouders gaan werken,…

    Tijd en aandacht verdelen

    Soms heb ik mijn to do-lijstje van dingen die ik graag wil afwerken.
    In de vakantie staan er bij mij ook al eens andere klusjes op  die tijdens het jaar blijven liggen. En dan kan ik heel wat in mijn hoofd hebben wat ik wil doen, maar met kinderen in huis loopt het altijd even anders.
    Wanneer de kinderen aandacht komen vragen op één of andere manier, door te zeuren, door ruzie te maken, door een uitstapje te vragen, door een tussendoortje te vragen, door te vragen om mee te spelen, …  geraak ik niet waar ik wilde zijn.

    Soms vraag ik uitstel aan de kinderen, maar ik kan niet altijd ‘nee’ of ‘straks’, of ‘wacht nog even’ of ‘eerst nog even dit’ zeggen.

    Controle loslaten

    Gisteren nog wilden onze kinderen pannenkoeken bakken.
    Nu lukt het mij al aardig om dan te zeggen: “ik laat los waar ik mee bezig ben en ik ga mee pannenkoeken bakken”. En dit zonder het vervelend te vinden.

    Er zijn andere momenten waarop ik me dan druk maak over iets wat daardoor niet af geraakt. Wat ik dan voel is dat ik niet echt aanwezig kan zijn bij de kinderen en plezier kan hebben aan de activiteit met hen.
    En dan ben ik van niets tevreden: niet van samen met de kinderen iets te doen, en niet van wat ik af wilde krijgen. Dan voel ik vooral onrust en frustratie.

    Eén van de dingen die me helpen om me over te geven aan de flow die er is met de kinderen, is het plezier wat ik er uit haal.
    Blijf ik me focussen op het werk dat ik nog wil af krijgen, dan geraak ik geïrriteerd. En dat is voor niemand fijn, want de kinderen voelen dat ook.
    Geef ik me er aan over, dan is het plezier voor iedereen.

    Dat loslaten lukt me zeker niet altijd!  Ik kan ook echt gefocust blijven op wat ik gedaan wil hebben. Maar dat brengt heel wat spanning. En dan verlies ik sneller mijn geduld met de kinderen.

    De gulden middenweg

    Je hoeft natuurlijk niet op elke vraag van je kinderen in te gaan. Het is zoeken naar de gulden middenweg.
    Soms helpen onze kinderen ook al eens met een klusje. Ze leren weer iets bij en je bent ook samen iets aan het doen. En dat komt dan weer je band met je kind ten goede.
    Als ze meewerken, dan gaat dat met een trager tempo of gebeurt het toch op een andere manier dan ik voor ogen had. Dat neem ik er dan maar bij.

    Ik merk dat het steeds zoeken is naar balans. Er zijn momenten dat de onze kinderen komen hangen in mijn buurt. Ze zoeken dan echt mijn nabijheid.

    Wat iedereen altijd veel deugd doet, is dat ik gewoon op de grond ga zitten, gezellig op een deken buiten bijvoorbeeld, en dat er uitgebreid geknuffeld wordt. Daarna gaat ieder weer zijn eigen weg.

    Vertragen

    Alles gaat wat anders en trager met kinderen. Het is onvoorspelbaar.

    Samenleven met kinderen vraagt gewoon om te vertragen.
    Om de controle los te laten.
    Om mee te gaan in een andere flow.
    En dat is niet altijd gemakkelijk in de drukte van het leven waar we veel ‘moeten’ doen. Maar zeker de moeite waard om het te doen!

    Eigenlijk helpen kinderen ons bij het vertragen in ons leven.
    Het helpt mij om dingen in een ander perspectief te zien en meer in het hier en nu aanwezig te zijn. En eigenlijk is dat een geschenk!
    Waar we anders maar doorgaan, staan we dan even stil.

    Zucht.


    Warme groet,

    Karin