Tag: bewust opvoeden

Op het ritme van je kind
Het gaat allemaal zo snel in deze tijd en er komt zoveel op ons en onze kinderen af! We vergeten daardoor wat kinderen echt nodig hebben om te kunnen groeien. En dat is, om met de deur in huis te vallen, rust en ruimte.
In het (school)systeem waar we nu in leven, is vaak vastgelegd wat een kind op een bepaalde leeftijd moet kunnen. Er zijn allerlei gemiddelden bepaald zoals hoe groot je kind moet zijn op een bepaalde leeftijd, wat het ideale gewicht is, hoe vlot een kind al moet kunnen lezen en rekenen, hoe hij/zij emotioneel moet kunnen reageren in bepaald situaties, hoe goed hij/zij moet kunnen sporten, enz…
En dan merk je als ouder dat je kind niet past in één of andere curve. Je maakt je misschien zorgen of je wordt er op aangesproken dat je kind ‘afwijkend’ is van de standaard. Er zijn natuurlijk uitzonderingen of situaties waarin de ontwikkeling van een kind extra zorg of aandacht nodig heeft.
Elk kind ontwikkelt zijn vaardigheden op zijn tempo. Het ene kind begint eerder te praten dan het andere, en het andere kind zal eerder motorische vaardigheden ontwikkelen. Een kind kan niet in alles tegelijkertijd energie steken om te ontwikkelen. Er zijn zoveel dingen die het moet leren. En dat vraagt enorm veel energie!
Zo had onze zoon, toen hij 6 jaar was, een medisch onderzoek op school. De kinderen worden dan één voor één bij de dokter geroepen, je kent het wel. Het feit dat dit vreemde mensen waren voor hem, en dat hij niet goed wist wat er van hem verwacht werd, vond hij toch wel spannend. Dus ik liet hem de keuze of hij wilde dat ik meeging of niet. Hij wilde graag dat ik meeging. Door mijn aanwezigheid en door mijn voorbeeld bij het bezoek aan de arts, leerde hij hoe dit verloopt en hoe het er bij zo’n onderzoek aan toe gaat.
Iemand vertrouwd in de buurt hebben, is voor (jonge) kinderen heel belangrijk. Je hoort vaak zeggen: ‘Ze zullen het wel overleven hoor’. En dat is op zich ook zo. Maar we leven in een tijd waar het zo normaal is dat onze kinderen zo veel zonder ons, ouders doen. Terwijl het heel normaal en heel natuurlijk is dat kinderen, zeker jonge kinderen, juist in de buurt willen zijn van hun ouders en dingen samen willen doen. Vooral de vertrouwde nabijheid speelt hierbij een grote rol. Dat geeft veiligheid. Maar ook ons voorbeeld, het feit dat we veel dingen kunnen uitleggen als we bij hen zijn leren hen zoveel bij.
Op het ritme van je kind (kunnen) meegaan is soms best een uitdaging, maar zo belangrijk. We kunnen het niet altijd, omwille van ons werk bijvoorbeeld. Maar in de mate van het mogelijke tegemoet komen aan hun vraag, geeft hen de ruimte om te leren op hun tempo. Soms willen ze het samen doen, zodat ze zien hoe wij het doen en leren ze door het voorbeeld dat wij geven. Als ze geen voorbeeld krijgen, kan dat voor veel onrust en onzekerheid zorgen. Soms hebben kinderen gewoon onze aanwezigheid nodig als steun. Zoals mijn zoon graag had dat ik meeging naar de arts bij het medisch onderzoek. We vinden het vanzelfsprekend dat kinderen het allemaal zelf doen. Maar voor hen is het heel vaak nog niet vanzelfsprekend.
Het is best wat zoeken naar een evenwicht tussen je kind aanmoedigen om stappen te zetten en toch te proberen, en te volgen wanneer je kind aangeeft dat hij er niet klaar voor is, of het niet ziet zitten. Los van wat een kind op een bepaalde leeftijd al zou moeten kunnen, volgens de standaarden. Los van wat je andere kinderen van dezelfde leeftijd ziet doen. Kinderen weten vaak goed waar ze aan toe zijn, wat ze al wel of niet kunnen of durven. We mogen daar gerust nog heel vaak in tegemoet komen. En als ze er echt klaar voor zijn, dan zijn ze zo vertrokken. Vertrouw er maar op!
Hier is de uitdaging voor ons: durf jij je kind volgen op zijn of haar ritme en wat hij/zij aangeeft? Mag je kind leunen op jou in het vertrouwen dat je kind zich van je gaat losmaken op het moment dat hij of zij er klaar voor is?
Hoe we met kinderen in het algemeen omgaan, heeft meestal te maken met tradities, omdat we het zelf zo geleerd hebben of omdat we het anderen zo zien doen. Heel vaak hebben mensen te weinig informatie over hoe hechting werkt en hoe het groeiproces bij kinderen een proces is dat eigenlijk vanzelf gaat, zonder dat we het te veel moeten sturen.
Hoe kunnen we die ruimte geven aan kinderen om op hun tempo te groeien?
Hieronder vind je een aantal tips:
Rust creëer je door je relatie met je kind goed stevig te maken.
Hoe meer een kind zich gehecht voelt, hoe meer ruimte hij/zij voelt om te leren en de wereld te ontdekken. Hun belangrijkste behoefte, zich verbonden voelen, is namelijk al vervuld.
Voorzie veel speeltijd die ze zelf kunnen invullen. Belangrijk is om niet alle vrije tijd vol te plannen met activiteiten, hobby’s en uitstappen.
Weet dat bepaald gedrag en emoties bij (jonge) kinderen normaal is en deel zijn van het kind-zijn.
Geef je kind een stem: luister naar je kind en bevraag hoe iets is voor je kind. Bespreek samen met je kind situaties of verlangens en zoek samen naar oplossingen.
Geef je kind de ruimte om zijn of haar ideeën vorm te geven. Soms is dat heel concreet door materiaal te voorzien waar je kind iets mee kan maken.
Om aan de vraag naar informatie tegemoet te komen heb ik een boek geschreven. In mensentaal. Ik ga er dieper in op Hechting, Gedrag en Emoties, Communicatie en Persoonlijke Ontwikkeling als ouder.
Wil je graag meer weten? Je kan het boek hier bestellen!
Of stel je vraag door me een mail te sturen.
Ik sta je graag te woord!
Warme groet,
Karin
18/12/2024
Afgestemd Opvoeden
In opvoeden bestaat geen quick fix of één bepaalde manier die voor iedereen past.
Het is een zoeken. Afgestemd opvoeden is een proces. Het is niet een techniek die, eens je die onder de knie hebt, je altijd kan toepassen.
Je leert anders naar opvoeden kijken en naar je aanpak.
Je vertrekpunt is anders.
Daarbij zijn de volgende vragen belangrijk:
Wie is jouw kind?
Wie ben jij?
Wat is de situatie?
Hoe is jouw kind op dat moment?
Hoe voel je jezelf op dat moment?
Er zijn heel wat elementen die meespelen in het zoeken naar een gepast antwoord.

Focus op gedrag
De meeste opvoedingsmethoden zijn op gedrag gericht. Als je dit of dat doet of zegt, dan zal het gedrag veranderen. Dan zal je kind het gedrag afleren of aanpassen.
Maar gedrag is enkel dat wat we zien aan de buitenkant bij ons kind. Achter gedrag zitten gevoelens, gedachten en behoeften. Die zijn de drijvende kracht achter het gedrag.
Dus als we gedrag proberen te fixen, gaan we voorbij aan wat er achter zit.

Wat is “je afstemmen”?
Je afstemmen op je kind, op jezelf en op de situatie vraagt tijd en energie.
Het is geen kwestie van consequent zijn in elke gelijkaardige situatie.
Want dan ga je voorbij aan wat jouw kind ervaart op dát moment.
En misschien heeft de boze bui van je kind helemaal niets te maken met de situatie van dat moment. Maar misschien is het een opeenstapeling van spanning die er op dat moment uit moet.
Bij afgestemd opvoeden ga je rekening houden met de (in eerste instantie) niet-zichtbare gevoelens, gedachten en behoeften van je kind achter het gedrag.
Je gaat je dieper intunen op je kind. Je gaat kijken wat er precies speelt bij je kind.
Daarbij ga je uit van een groter geheel: wie is je kind op mentaal, emotioneel, fysiek en spiritueel vlak?
Je stelt jezelf ook andere vragen, zoals:
Hoe kan ik mijn kind helpen? Wat zijn belemmeringen voor mijn kind?
Hoe kan ik een autoriteit zijn voor mijn kind, zonder autoritair te zijn? Met andere woorden, hoe kan ik richting geven zonder al te sturend te zijn?
En wat kom ik bij mezelf tegen? Wat zijn mijn eigen gedachten en gevoelens?
Hoe bepalen die mijn doen en laten? Wat zijn mijn triggers?
Als je je hiervan bewuster wordt, dan is dat voor jou als ouder ook weer een groeikans. Het gaat met andere woorden niet alleen over je kind, maar ook over jezelf.

Afgestemd opvoeden is denken op lange termijn
Het vertrekpunt bij afgestemd opvoeden en bewust ouderschap is waar we naar toe willen op lange termijn. Willen we vooral dat kinderen zich aanpassen en leren gedragen naar de norm, dan krijgen we een andere opvoeding dan wanneer we op lange termijn willen dat onze kinderen in staat zijn tot zelfsturing, tot warme relaties, dat ze hun talenten kennen en dat ze weten om te gaan met tegenslagen in hun leven.
Afgestemd opvoeden gaat over zoeken naar een vorm die past voor jou als ouder en die past naargelang de behoeften van je kind en wie je kind is.

Controle en macht
Het oude opvoeden is vooral gericht op controle houden en macht hebben over kinderen. Een kind hoort te luisteren naar volwassenen. En als een kind zich niet gedraagt zoals het ‘hoort’, dan doen we er alles aan om het gedrag bij te sturen. Hiervoor moeten we onze wil en macht opleggen aan kinderen en ontstaan er vaak discussies en machtsstrijd. Dan hebben we straffen en belonen nodig om kinderen naar ons te doen luisteren.
Maar veel is niet controleerbaar en maakbaar in opvoeding. Er gebeuren vaak dingen die we niet voorzien hadden en waarvan we ons afvragen: ‘wat moet ik hiermee doen?’
Dat is het moment waarop we ons als ouders onmachtig gaan voelen. En dat voelen we niet graag.

De uitdaging bij afgestemd ouderschap
We moeten onze angst voor het gevoel van onmacht en het niet-weten onder ogen durven zien.
Het onbekende is voor ons, mensen, een echte uitdaging.
We houden van nature van voorspelbaarheid zodat we controle houden.
Maar dat is dus niet mogelijk met kinderen. En eigenlijk is het dat nooit in het leven.
Je hebt wel elke keer een keuze met wat er op je pad komt met je kind, namelijk: “Wat doe ik hiermee?”
Ga je straffen en het gedrag bijsturen?
Of ga je kijken wat er achter zit en wat er innerlijk speelt bij je kind?

“In een nieuw bewust ouderschap moeten we durven zoeken naar nieuwe antwoorden en ons niet door onze angst laten bepalen.”

Geen vrije opvoeding
Afgestemd ouderschap wil niet zeggen dat je alles maar aan je kind overlaat. Dat is een vrije opvoeding waarbij je weinig of geen sturing geeft aan je kind.
Een kind heeft wel degelijk een leidende ouder nodig die richting weet te geven in het leven van het kind, zonder sturend te zijn. Richting geven wil zeggen dat je voor je kind een houvast bent en een oriëntatiepunt waarop hij of zijn steeds kan terugvallen. Een kind kan de wereld nog niet bevatten, en wij moeten duidelijkheid en handvatten bieden waaraan het kind zich kan vasthouden.

Drie bouwstenen van Aware Parenting als basis in Afgestemd Opvoeden
Aletha Solter is de grondlegger van Aware Parenting. Zij heeft drie elementen samen gebracht die belangrijk zijn in het bewust ouderschap.
Hechting bevorderen: zorgen voor een goede relatie met je kind, je steeds opnieuw verbinden met je kind en jezelf daarin openen. Dit geeft het kind de ruimte om zichzelf te openen en de hechting met jou aan te gaan. In elke levensfase is dit anders. Volgens mij is dit de belangrijkste sleutel in de relatie met je kind en om je taak als ouder te kunnen doen.
Herstel van stress en trauma: doorheen de dag maakt je kind van alles mee. Er is niet altijd ruimte om dit te ontladen. Spanning die opstapelt moet ruimte krijgen om te ontladen. Daarvoor is het belangrijk dat je als ouder deze emoties empathisch kan ontvangen.
Democratische discipline: Meestal wordt straffen en belonen gebruikt als maatregel. Maar hoe kan je dit op een democratische manier, waarbij het kind beluisterd wordt en een inbreng heeft? Zodat een kind dit op natuurlijke manier leert en integreert. Het vraagt tijd en ruimte om in verbindende communicatie te gaan met je kind en zo tot de beste oplossing voor iedereen te komen.

Effecten van een afgestemde aanpak
Als kinderen ruimte voelen en zich gehoord voelen, creëren ze een gezond gevoel van eigenwaarde. Ze ervaren dat ze er toe doen en dat hun inbreng evenwaardig is. Ze voelen zich gerespecteerd. Ze kunnen beter hun grenzen aangeven. Het leidt tot een betere band met je kind. Daardoor zal je kind ook makkelijker meewerken en doen wat je vraagt. Op deze manier ben je een natuurlijke autoriteit, zonder dat je dit autoritair moet aanpakken. Zonder dat je met dwang je wil moet opleggen aan je kind.

Tot slot
Opvoeden is geen ‘altijd’ in elke situatie. Er bestaat geen quick fix. Het is steeds opnieuw een samen zoeken. Het gaat met vallen en opstaan. Maar eens je hier je weg in gevonden hebt, ga je merken hoe het werkt en hoe opvoeden voor een groot deel natuurlijk gaat.
De term Afgestemd Opvoeden is in het leven geroepen door Jürgen Peeters. Hij is auteur van het boek ‘Kinderen zijn geen puppy’s. De kracht van zelfsturing in opvoeding.’ Een echte aanrader!

Heb je vragen?
Ook in mijn trajecten stem ik me af op jou en je gezinssituatie. Wat zijn jouw uitdagingen in de opvoeding van je kind(eren)? Wat heb jij nodig? Wat heeft je kind nodig?
Wil je graag weten hoe ik jullie kan helpen? Maak vrijblijvend een afspraak voor een Inzichtsessie via hello@karinfrancken.be
Van harte
Karin
30/09/2021
Vertragen

Hoe gaat het bij jullie in de vakantieperiode?
Loop je geregeld tegen elkaar aan?
Of is het relaxed voor jullie?

In de vakantieperiode, wanneer de kinderen (vaker) thuis zijn, gaat alles toch even anders.
Alles gaat trager met kinderen
In het begin van de vakantie merkte ik dat de kinderen tijd nodig hadden om aan dit ritme te wennen. Nu hebben ze weer hun eigen flow gevonden in alles. Onze kinderen genieten van het spelen thuis en op hun eigen tempo dingen te kunnen doen. Een grote tuin geeft heel wat mogelijkheden, dat geluk hebben we wel en de trampoline geeft oneindig veel plezier, bij onze kinderen toch.
Maar het gaat niet altijd van een leien dakje.
Zeker niet wanneer zussen en broers regelmatig ruzie maken of wanneer er maar één kind is. Of wanneer kinderen vaker (te) laat gaan slapen of moeite hebben met een onregelmatig ritme, kampen moeten volgen voor opvang tijdens de vakantie terwijl de ouders gaan werken,…
Tijd en aandacht verdelen
Soms heb ik mijn to do-lijstje van dingen die ik graag wil afwerken.
In de vakantie staan er bij mij ook al eens andere klusjes op die tijdens het jaar blijven liggen. En dan kan ik heel wat in mijn hoofd hebben wat ik wil doen, maar met kinderen in huis loopt het altijd even anders.
Wanneer de kinderen aandacht komen vragen op één of andere manier, door te zeuren, door ruzie te maken, door een uitstapje te vragen, door een tussendoortje te vragen, door te vragen om mee te spelen, … geraak ik niet waar ik wilde zijn.
Soms vraag ik uitstel aan de kinderen, maar ik kan niet altijd ‘nee’ of ‘straks’, of ‘wacht nog even’ of ‘eerst nog even dit’ zeggen.
Controle loslaten
Gisteren nog wilden onze kinderen pannenkoeken bakken.
Nu lukt het mij al aardig om dan te zeggen: “ik laat los waar ik mee bezig ben en ik ga mee pannenkoeken bakken”. En dit zonder het vervelend te vinden.
Er zijn andere momenten waarop ik me dan druk maak over iets wat daardoor niet af geraakt. Wat ik dan voel is dat ik niet echt aanwezig kan zijn bij de kinderen en plezier kan hebben aan de activiteit met hen.
En dan ben ik van niets tevreden: niet van samen met de kinderen iets te doen, en niet van wat ik af wilde krijgen. Dan voel ik vooral onrust en frustratie.
Eén van de dingen die me helpen om me over te geven aan de flow die er is met de kinderen, is het plezier wat ik er uit haal.
Blijf ik me focussen op het werk dat ik nog wil af krijgen, dan geraak ik geïrriteerd. En dat is voor niemand fijn, want de kinderen voelen dat ook.
Geef ik me er aan over, dan is het plezier voor iedereen.
Dat loslaten lukt me zeker niet altijd! Ik kan ook echt gefocust blijven op wat ik gedaan wil hebben. Maar dat brengt heel wat spanning. En dan verlies ik sneller mijn geduld met de kinderen.
De gulden middenweg
Je hoeft natuurlijk niet op elke vraag van je kinderen in te gaan. Het is zoeken naar de gulden middenweg.
Soms helpen onze kinderen ook al eens met een klusje. Ze leren weer iets bij en je bent ook samen iets aan het doen. En dat komt dan weer je band met je kind ten goede.
Als ze meewerken, dan gaat dat met een trager tempo of gebeurt het toch op een andere manier dan ik voor ogen had. Dat neem ik er dan maar bij.
Ik merk dat het steeds zoeken is naar balans. Er zijn momenten dat de onze kinderen komen hangen in mijn buurt. Ze zoeken dan echt mijn nabijheid.
Wat iedereen altijd veel deugd doet, is dat ik gewoon op de grond ga zitten, gezellig op een deken buiten bijvoorbeeld, en dat er uitgebreid geknuffeld wordt. Daarna gaat ieder weer zijn eigen weg.
Vertragen
Alles gaat wat anders en trager met kinderen. Het is onvoorspelbaar.
Samenleven met kinderen vraagt gewoon om te vertragen.
Om de controle los te laten.
Om mee te gaan in een andere flow.
En dat is niet altijd gemakkelijk in de drukte van het leven waar we veel ‘moeten’ doen. Maar zeker de moeite waard om het te doen!
Eigenlijk helpen kinderen ons bij het vertragen in ons leven.
Het helpt mij om dingen in een ander perspectief te zien en meer in het hier en nu aanwezig te zijn. En eigenlijk is dat een geschenk!
Waar we anders maar doorgaan, staan we dan even stil.
Zucht.

Warme groet,
Karin

28/07/2021
Je kind helpen groeien in vertrouwen.

-Het is eigenlijk heel simpel.
Wat?
Simpel, vraag je je misschien af?
In theorie wel, maar in de praktijk word je al snel met jezelf geconfronteerd met wat jij zelf geleerd hebt in jouw opvoeding.
Bijvoorbeeld:
– dat kinderen moeten luisteren naar volwassenen,
– dat jij de ouder bent en dat jij het moet weten,
– dat kinderen leren luisteren door te straffen en te belonen,
– dat volwassenen het beter weten dan kinderen,
– dat je ze niet te veel aandacht moet geven als ze boos zijn,
– dat als kinderen te veel ruimte krijgen ze over je heen zullen lopen,
– …
Je valt met andere woorden sneller dan je wil terug op wat jij hebt meegekregen in jouw opvoeding.
Basisbehoeften van een kind
Laat ik eerst even stilstaan bij een aantal belangrijke basisbehoeften van een kind.
Een kind heeft het nodig om gezien te worden, om zich veilig te voelen, om getroost te worden, een gevoel van zekerheid te hebben en connectie te voelen met de ouder(s). Naast deze behoeften heb je natuurlijk ook nog de behoefte aan eten, geborgenheid, slaap, leren, spanning ontladen, enzovoort.
Kinderen hebben volwassenen (heel vaak nog) nodig om in deze behoeften te voorzien. En kind kan dat nog niet voor zichzelf.
Hoe kunnen wij onze kinderen tegemoet komen in hun behoeften?
Vanuit een bewustzijn in het hier en nu kijken naar ons kind: wie is mijn kind op dit moment? In welke ontwikkelingsfase zit hij of zij? Wat is de situatie? Wat heeft mijn kind nodig nu?
Dat vraagt van ons als ouder dat we open staan voor wat zich aandient. Onvoorwaardelijk en zonder oordelen leren kijken naar ons kind en de situatie.
We moeten met andere woorden het beeld dat we hebben van hoe we willen dat onze kinderen zijn loslaten! Misschien heb je een plan in je hoofd waar zijn leven naar toe moet, welke diploma’s hij moet behalen, hoe goed hij moet zijn in bepaalde vaardigheden, enzovoort.
Kan je je kind zien zoals hij is? Kan je je kind ontvangen zoals hij is? Op deze manier gaat je kind zich écht gezien voelen, en leert hij zichzelf ook serieus nemen. Zo leert hij zichzelf zien en aanvaarden zoals hij is.
Hoe kan jij je kind zien zoals hij werkelijk is?
In de eerste plaats is het belangrijk om de gevoelens van je kind serieus te nemen. Als je kleuter valt en huilt, dan ga je niet zeggen “zo erg is dat niet, je moet niet huilen.” Daarmee veeg je de ervaring van je kind weg waardoor er verwarring ontstaat in zijn eigen gevoel. Je kind ervaart wel degelijk pijn of is geschrokken en door het huilen ontlaadt hij spanning. Je kind geruststellen dat het in orde is, is iets anders dan zijn gevoelens negeren.
De grootste valkuil voor de meeste ouders is dat we het willen oplossen voor ons kind. Liefst zo snel mogelijk. We hebben niet graag dat ze pijn hebben. De neiging is dan om er maar snel overheen te gaan.
Maar een kind wil op dat moment niet echt een oplossing. Wel troost en aandacht en de openheid dat de ervaring er helemaal mag zijn. Dit kan je doen door bijvoorbeeld te zeggen:
“Ik zie dat je pijn hebt”,
“Ik ben hier voor jou totdat jij terug OK bent”.
Dat geeft kinderen zekerheid en vertrouwen dat jij aan hun kant staat.
Je kind ervaart hierdoor dat hij mag zijn wie hij is, dat hij authentiek mag zijn.
Van helper naar observator
In plaats van oplossingen aan te reiken en een pleister op de wonde te plakken, ga eens kijken naar wat er echt is.
Observeer en laat je ideeën en vooroordelen los. Dat is een hele uitdaging! Meestal zit er onder wat je ziet, nog een andere boodschap of vraag van je kind.
Reageert je kind bijvoorbeeld heel boos, dan zit daaronder een andere behoefte dan wat je ziet gebeuren.
Kijk vanuit een nieuwsgierigheid, zoals kinderen vaak dingen onderzoeken. Stel je voor wat er in een kinderhoofd zou kunnen omgaan en leef je daarin in.
Maak tijd en ruimte om met aandacht bij je kind aanwezig te zijn.
Heel vaak zitten we in de maalstroom van het leven. Er moet zoveel gebeuren en we draven maar door.
Wanneer onze kinderen thuis komen van school bijvoorbeeld. Je gaat onmiddellijk aan de slag met het bereiden van het avondeten. Je zet de kinderen aan om hun huiswerk te maken. Je doet je best om hen op tijd in bed te stoppen zodat ze voldoende nachtrust hebben.
Hoeveel tijd heb je werkelijk om met aandacht bij de bezigheden van je kind aanwezig te zijn?
Tijd en ruimte te maken om naar je kind te luisteren met je volle aandacht versterkt je band en komt de basisbehoeften die je kind heeft ten goede: gezien worden, gevoel van veiligheid en zekerheid, troost voelen.
Of gewoon even samen zijn, zodat je kind ruimte voelt om dingen van de dag te kunnen vertellen of om vragen te stellen. De gesprekjes die dan ontstaan geven jou de gelegenheid om meer zicht te krijgen op hun leefwereld en waar zij mee bezig zijn.
Het gaat niet altijd over grootse dingen. En er hoeft niet altijd iets gezegd te worden. Soms is in stilte samen zijn ook wat nodig is.
Het is een manier om je kind beter te leren kennen en te leren begrijpen.
En dat geeft jou de gelegenheid om je kinderen te helpen om te worden wie ze zijn. Zo kan jij ze helpen om te groeien in vertrouwen.

Warme groet
Karin

11/06/2021
Frustratie: iets werkt niet voor je kind of lukt je kind niet.
Hoe een gewoon gesprek leidt tot diepere frustraties.
Deze ochtend bij het ontbijt, toen we met z’n allen aan tafel zaten en gezellig aan het babbelen waren, ging het gesprek over de koning en zijn kinderen. Hoeveel kinderen heeft de koning precies, hoe zou het zijn om als kind in het koningshuis te leven, trouwen zij met ‘gewone’ mensen of alleen met mensen uit koninklijke families, hoe oud zijn de kinderen van de koning,…
Een beetje verder in het gesprek hadden we het over vrienden van ons die ook 4 kinderen hebben, net als het gezin van de koning. Toen ging het over de leeftijd en we waren aan het vergelijken met de leeftijd van onze kinderen. Daar ontdekte onze jongste zoon, die nu 8 jaar is, dat hij jonger was dan al deze kinderen.
En toen kwam ineens een gevoel bij hem naar boven waar hij waarschijnlijk al langer tegenaan loopt.
Zijn gezicht sprak boekdelen, de tranen stonden in zijn ogen. Hij zei: “Ik ben overal de jongste. Ik vind het niet leuk om overal de jongste te zijn.” Zijn verdriet was zo voelbaar op dat moment. Verdriet over iets waar hij geen vat op had. Hij kan dit feit in zijn leven niet veranderen. Het is zinloos om hier iets aan te willen veranderen. Hier liep mijn zoon tegen ‘vergeefsheid’ aan.
Door dit voorval kon ik zien dat het al langer een frustratie van hem moet zijn geweest, dat hij overal de jongste is. In onze beide families zijn onze kinderen de jongsten en ook bij vrienden zijn onze kinderen de jongsten. Met diegenen waar we het meeste contact mee hebben, is mijn zoon meestal de jongste.

Wat is vergeefsheid?
Kinderen, en zeker jonge kinderen, lopen in hun leven tegen zóveel vergeefsheid aan. Ze hebben te maken met zoveel dingen die niet werken in hun leven, die ze nog niet kunnen of kennen. En daarbij staan ze vaak in een positie waar ze geen macht hebben:
Een juf die boos wordt en bij wie ze geen ruimte krijgen om hun kant van het verhaal te vertellen.
De pogingen die ze ondernemen om hun veter te strikken en het wil maar niet lukken.
Een grens die wij aangeven.
Het fietsen wat niet wil lukken.
Ze zien hun oudere broer of zus iets doen wat ze zelf nog niet kunnen.
Hun oudere broer of zus die sterker is dan hen.
Hun behoefte aan aandacht op momenten dat er niet geluisterd wordt.
Hun goede bedoelingen die uitdraaien op iets wat ze niet bedoeld hebben en deze goede bedoelingen worden niet gezien.
Je kind merkt dat hun vriendje al veel vlotter kan lezen of zwemmen of voetballen dan hij zelf.
Hun behoefte aan nabijheid wanneer er niemand beschikbaar is.
Het feit dat ze een mondmasker moeten dragen en dit hen echt geen fijn gevoel geeft.
Hobby’s die niet kunnen doorgaan door de coronamaatregelen.
Het feit dat ze nu hun grootouders niet kunnen bezoeken of niet kunnen knuffelen.
Dat we hun verjaardag niet kunnen vieren zoals gewoonlijk en dat er geen feestje is.
Eigenlijk was deze situatie met onze zoon deze ochtend een mooi voorbeeld van teleurstelling te kunnen voelen, en de kwetsbaarheid die daarbij hoort te laten zien. Hij heeft het gevoeld, hoe het is om de jongste te zijn en hij heeft de niet zo fijne gevoelens die er bij horen gevoeld.

Waarom zijn tranen zo belangrijk?
Tranen maken dat kinderen (maar ook wij als volwassenen!) kunnen berusten in iets, in dat wat niet kan, in dat wat ze niet kunnen veranderen in hun leven of op dat moment.
Met je hoofd weet je soms al wel dat iets niet kan, maar als je het ook gaat toelaten in je gevoel, dan kan het bezinken. Je gaat het met anderen woorden aanvaarden.
Kinderen komen veel vergeefsheid in hun jonge leven tegen, zoals eerder gezegd. Zij moeten veel tranen laten over wat niet werkt en waar ze niets aan kunnen veranderen.
Als je je kind daarin kan bijstaan, dan schep je een veilige ruimte voor je kind om te laten zijn wat er is.
Als je kind kan ervaren en het gevoel kan toelaten dat iets niet werkt in zijn leven, dan komt er ruimte voor iets nieuws. Zo leert je kind om met uitdagingen en tegenslagen om te gaan en ontwikkelt hij veerkracht.
Doordat jij er bij kan blijven en ruimte geeft aan het gevoel van vergeefsheid bij je kind, dan kan je kind ontdekken dat het vergeefsheid overleeft. Dat is hoe veerkracht wordt opgebouwd. Door te leren aanvaarden dat soms dingen niet werken in je leven. En dat je dat overleeft.
Als de spanning van frustratie kan ontladen door tranen, dan blijven kinderen zacht in hun hart.
Als ze die tranen niet durven toelaten, als ze hun kwetsbaarheid niet durven tonen, dan kan die spanning leiden tot agressie en geraken ze ‘verhard’.

Hoe kan jij je kind bijstaan in dit proces?
Begin met het benoemen van de vergeefsheid.
Bijvoorbeeld: “Ja, jij bent overal de jongste. Dat vind je niet fijn. Jij zou ook eens graag de oudste willen zijn of ouder willen zijn dan andere kinderen. Maar dat is in onze families niet zo.”
Houd je kind in de vergeefsheid en blijf bij dit gevoel van vergeefsheid. Ga niet over andere dingen praten, ga niet afleiden.
Vaak krijgen mensen het gevoel dat ze gaan dramatiseren op deze manier, maar dat is niet zo. Dat hangt af van de manier waarop je dit doet. Als je zelf kalm en rustig blijft, is het duidelijk voor je kind en schep je ruimte voor wat hij voelt.
Creëer ruimte voor tranen bij je kind door teleurstelling en verdriet in je stem te leggen om te laten voelen dat je meeleeft met je kind.
Bijvoorbeeld: “Ja, dat is echt niet fijn voor je. Dat doet je verdriet. Dat vind je jammer.”

Wat doe je met je eigen gevoelens als ouder?
Wat doet dit proces van vergeefsheid en aanvaarden bij jou?
Misschien word je je bewuster van je eigen vergeefsheid in je leven?
De tranen die jij nooit hebt kunnen of durven laten over dingen die niet werkten in je leven of anders zijn uitgedraaid dan je had gewild?
Misschien loop je tegen je eigen vergeefse pogingen aan om je kinderen anders te gaan opvoeden en kom je steeds weer in je oude patroon van reageren terecht?
Weet je, er is altijd een wisselwerking tussen jou en je kind, tussen wat er gebeurt met je kind en wat het bij jou doet. Het is niet of/of maar en/en.
Dus het kan best zijn dat je ook jezelf tegen komt in dit proces!

Ondersteuning nodig?

Laat me weten wat er bij jou leeft, en wat je bezig houdt. Ik hoor en lees het graag! Contacteer me vrijblijvend voor een afspraak:
hello@karinfrancken.be of 0477/23.86.76
Ik help je graag verder!

Hartelijke groet,
Karin
07/04/2021
Werken aan de relatie met je kind.
De kinderen spelen buiten.
Het eten is bijna klaar en ik heb nog wat hulp nodig bij het dekken van de tafel.
Ik steek mijn hoofd buiten en roep van ver: “Willen jullie de tafel dekken, we gaan direct eten!”
Dat mag je toch al wel verwachten van zeven- en tienjarige kinderen, niet ;-)?
Er komt niet echt reactie van hun kant.
Ik voel me lichtjes geïrriteerd.
Ik heb zelf nog wat werk met de maaltijd en daarna moeten we nog naar een hobby van de kinderen.
Opnieuw vraag ik, enigszins geërgerd: “Willen jullie de tafel dekken!”
Ik voel de tijdsdruk.
Weer geen reactie, of misschien zelfs “Nee!”
Zucht.
Ik zou nog meer kunnen gaan eisen: “Jullie komen nú de tafel dekken!”
Maar dan besef ik weer: eerst even contact maken.
Eerst even zien of we verbonden zijn.
Even naar ze toe gaan en iets zeggen of vragen over hun spel.
De kinderen voelen dan: “Hé, mama is geïnteresseerd in wat we doen, ze is geïnteresseerd in ons.”
Vol enthousiasme vertellen ze over hun spel.
Daarna stel ik mijn vraag opnieuw over het dekken van de tafel.
En plots zijn ze wel bereid.
Wat is echt contact maken met je kind?
“Werken aan de relatie en de relatie zal voor ons werken.”
Als je bewust contact gaat maken met je kind, dan werk je in eerste instantie aan je relatie met je kind. Als die relatie goed zit, dan sta je in je kracht en is je kind sneller bereid je te volgen.
Je gaat op dat moment niet in op het gedrag van je kind en gaat geen machtsstrijd aan. Zoals ik niet verder een punt ging maken van het feit dat ze niet naar mij luisterden om de tafel te dekken.
Kinderen zitten in hun eigen wereld en zijn met heel andere dingen bezig dan wij als volwassenen.
Je gaat dus intunen op je kind, zoiets van: “Hey, hoe gaat het met jou? Wat houdt je bezig?”
De lijm in de relatie met je kind is hechting.

Wat is hechting?
Als je kind zich aan jou hecht, dan zal je kind makkelijker luisteren en jou volgen in wat je doet. Dan heb je invloed op je kind.
Het is aan het kind om zich aan jou te hechten.
Het is de essentiële band om je kind te kunnen begeleiden.
Als een kind verbinding voelt met jou en zich aan jou hecht, dan wil je kind graag bij jou zijn en dingen aan jou vertellen.
Het heeft dan de drang om fysiek dicht bij jou te zijn en zich emotioneel verbonden te voelen met jou.
Opdat het kind zich aan jou kan hechten, is het nodig dat wij als volwassenen daarvoor ruimte scheppen.
Als ouder zet je de eerste stappen om verbinding te maken. Telkens opnieuw nodig je het kind uit in die relatie.
Soms lijkt het alsof onze kinderen niet geïnteresseerd zijn. Dan is het dus nodig om je kind eerst op te halen. En dat jij de eerste stappen zet om contact te maken.

Kenmerken van een goede hechting met je kind
In een hechte relatie zal je merken dat je kind luistert, reageert op je vragen, je aanwijzingen volgt, op je vertrouwt, je hulp vraagt, graag bij je is, zich thuis voelt bij jou, je volgt, je leuk vindt, je graag pleziert en geen geheimen voor je heeft.
Jij staat in je leiderspositie en je kind is volger. Dat is de natuurlijke verhouding tussen ouders en kinderen.
Dat is iets wat we allemaal in ons hebben, maar wat we in onze maatschappij verloren lijken te hebben.
Als jij het oriëntatiepunt kan zijn voor je kind, dan kan je kind op je terug vallen tijdens de lastige momenten. En dat geeft een kind rust, wat er ook gebeurt.

Een kind straffen
Als je merkt dat je je machteloos voelt en moet dreigen met straf om je kind te laten luisteren, dan is het goed om naar jullie relatie te kijken.
Je kind is op dat moment waarschijnlijk niet genoeg aan je gehecht en er is te weinig connectie.
Op dat moment zoek je als ouder naar controle krijgen over je kind. Dat werkt niet. Een kind straffen of onderwerpen aan voorwaarden (als… dan…) of geregeld afwijzen, zorgen ervoor dat ze zich gaan afsluiten en afweren en een defensieve houding gaan aannemen.
Als je kind jou afwijst dan voelt je kind zich waarschijnlijk gekwetst en niet veilig genoeg om te tonen wat er precies scheelt.
Het antwoord wat je kan geven in deze situatie is juist meer hechting en nabijheid. Dat wil zeggen: aan de relatie met je kind werken.

Een aantal tips om je relatie met je kind te versterken:
Laat aan je kind merken dat je graag in zijn/haar buurt bent. Je kan samen een spelletje spelen, knuffelen, een massage geven of gewoon in elkaars buurt zijn. Geef je kind eens vaker voorrang als hij iets vraagt, in plaats van te zeggen: “nu niet, straks!”
Zoek naar dingen die jullie gemeenschappelijk hebben en accentueer deze. Als je samen met je kind iets doet wat jullie beiden leuk of interessant vinden, dan versterkt dat jullie band.
Laat je kind merken dat je aan zijn zijde staat. Steun je kind bijvoorbeeld als het een probleem heeft op school, zodat het voelt dat het niet alleen is.
Laat je kind voelen dat hij/zij belangrijk is voor jou en dat je hem/haar koestert zoals hij is, uniek. Dit kan je doen door bijvoorbeeld verhalen van vroeger te vertellen, toen je kind klein was, of te zeggen welke kwaliteit je bij hem/haar bewondert.
Laat geregeld je liefde voor je kind zien. Je kan dit doen door gewoon te zeggen: ‘ik hou van jou’ of ‘ik zie je graag’, of je aait je kind over zijn hoofd in het voorbijgaan of je glimlacht zomaar.

“Een kind kan niet te veel gehecht zijn.
Wel te oppervlakkig en te onzeker.”

Hulp nodig?
Contacteer me vrijblijvend voor een afspraak voor een Inzichtsessie en we kijken wat ik voor jullie kan betekenen.
hello@karinfrancken.be of 0477/23.86.76
Hartelijke groet
Karin
07/04/2021
Bewust Ouderschap is denken op lange termijn.

Je hoort zoveel nieuwe en verschillende begrippen rond opvoeden en ouderschap: mild ouderschap, bewust ouderschap, afgestemd opvoeden, aware parenting, ouderschap zonder machtsstrijd, opvoeden zonder straffen en belonen, mindful opvoeden,…
Zelf noem ik het graag bewust ouderschap. Dat dekt de hele lading voor mij.
De essentie?
Meer bewustzijn over je kind én over jezelf en de relatie die je hebt met je kind.
Allemaal goed en wel, maar wat is dat precies?
En hoe doe je dat dan?
In het echte leven is het toch niet allemaal zo simpel?
En dat klopt ook.
Opvoeden is niet makkelijk. Het is ook niet rechtlijnig. Er bestaat geen quick fix. Er bestaat geen handleiding die geldt voor iedereen.
Opvoeden is samen op weg gaan met je kind.
Opvoeden is samen met je kind leren en groeien.
Dat je het niet altijd weet is heel normaal. En ook al bewandel je het pad van bewust ouderschap, ook dan is het niet zo dat je alles zal weten.
Integendeel.
De eerste stappen naar Bewust Opvoeden.
Je laat je oude manier van opvoeden los, je laat de controle wat meer los. Je laat de oude overtuigingen over opvoeden los. Het gevoel van alles in de hand te moeten hebben als ouder laat je meer los.
Dit idee alleen al roept bij velen al vragen op: Gaat mijn kind dan juist niet meer zijn gangen gaan? Heeft mijn kind dan nog genoeg grenzen? Gaat mijn kind dan niet over mij heen lopen als het ouder wordt?
Het probleem is dat we in ons leven als mens in het algemeen vaak op zoek zijn naar instant oplossingen en onmiddellijk resultaat. Als je je kind straft, dan zie je direct resultaat. Maar als je je meer gaat afstemmen op je kind en elke keer samen gaat zoeken naar wat leeft er bij jou en wat leeft er bij mij, dan zie je misschien niet direct resultaat in het hier en nu.
Bewust opvoeden is denken op lange termijn. Het is je kind brengen naar een volwassenheid waarin hij zelfbewust is en in staat is om gezonde relaties aan te gaan en om te gaan met uitdagingen die op zijn pad komen.
Anders kijken naar opvoeden
Bewust ouderschap vraagt een nieuwe oriëntatie in het opvoeden.
Zie je jezelf als iemand die het moet weten en alles moet oplossen voor je kind? Zie je opvoeden als iets waarbij je kinderen zo veel mogelijk moeten gaan passen in de maatschappij en in het rijtje lopen?
Moet jij als ouder alles onder controle hebben en mag je je eigen zwakheden niet laten zien?
Of zie je opvoeden als een proces van samen ontdekken en groeien?
Zie je je kinderen als kleine mensen die volop aan het leren zijn?
Afhankelijk van welke oriëntatie je hebt in de opvoeding van je kinderen, zal je anders omgaan met wat er gebeurt.
Als je gedrag van je kind ziet als een manier om het jou lastig te maken, dan zal je anders reageren dan wanneer je gedrag ziet als een uiting van iets waar ze het moeilijk mee hebben op dat moment.
Als je een andere manier van ouderschap wil realiseren, dan is een ander bewustzijn nodig. Een manier om diepere connectie te maken met jezelf en met je kind.
Controle hebben over kinderen is een manier van ouderschap waarbij je je kind wil veranderen zodat die voldoet aan jouw verwachtingen of aan dé verwachtingen van de maatschappij. Wat die ook mogen zijn, want vaak maken we daar zelf een beeld van. “Als je kind nu eens anders zou doen, dan is het probleem opgelost”. Dat werkt echter niet.
Straffen en belonen wordt vaak ingezet om een kind te doen luisteren en te laten voldoen aan verwachtingen. Als onze kinderen niet gehoorzamen hebben we schrik dat ze later niet goed terecht komen.
Het idee dat we alles moeten weten, dat we onze kinderen moet sturen en manieren leren, is echter gebaseerd op angst. Onze angsten tegenover onze kinderen komen van onze eigen verwachtingen en wensen en onze eigen ervaringen. Als je anders wil gaan opvoeden is het belangrijk om uit je eigen zorgen en angsten te komen.
En dat vraagt de nodige zelfreflectie.
Dan stel je jezelf andere vragen, zoals: Wat heb ik mee gekregen in mijn eigen opvoeding? Hoe voel ik mij eigenlijk op dit moment waardoor ik zo boos reageer op mijn kind?
Je kind én jij.
Bewust ouderschap zoals ik het zie gaat over twee sporen. Langs de ene kant leer je hoe de leefwereld van je kind er uit ziet, hoe een kind zich ontwikkelt en wat er in het lichaam en het brein van een kind allemaal gebeurt.
Je leert ook hoe je anders kan reageren en welke strategieën op lange termijn meer en ander effect kunnen hebben op je kind.
Aan de andere kant ga je dus ook op onderzoek uit in jezelf. Hoe meer je contact kan maken met jezelf en wat er leeft in je innerlijke, hoe meer je contact kan maken met je kind op een authentieke manier.
We hebben de neiging om de schuld bij onze kinderen te leggen over hoe we ons voelen: “Door jou moet mama nu boos worden!”
Het vraagt echter bereidheid en moed om naar jezelf te kijken en hoe je je voelt. Meestal zegt het feit dat je je ergert aan je kind en het gedrag van je kind iets over jezelf en hoe jij je werkelijk voelt. Meestal zijn we ons daar niet bewust van.
En dus nogmaals: dit vraagt zelfreflectie.
Onvoorwaardelijk, afgestemd en bewust opvoeden is niet eenduidig. Er bestaat geen quick fix. Het is een proces.
In dat proces begeleid ik je graag, afgestemd op jouw noden in jullie unieke gezinssituatie.
Bij bewust ouderschap creëer je een win-winsituatie met effecten op langere termijn, tot in het volwassen leven van je kinderen.
Heb je vragen?
Contacteer me via: hello@karinfrancken.be of via 0477/23.86.76
Hartelijke groet,
Karin

06/04/2021
De belangrijkste bron van frustratie bij kinderen.

Als mens zijn wij sociale wezens.
Verbinding voelen met anderen is één van onze belangrijkste behoeften.
In mijn praktijk kom ik vaak het thema eenzaamheid tegen. Zich alleen voelen en leegte ervaren is een veel voorkomende ervaring.
Meestal is dit terug te brengen naar de primaire relaties die we als kind hadden in ons leven. Ouders die het veel te druk hadden, ouders die emotionele problemen hadden en daardoor geen ruimte hadden voor de kinderen, een scheiding, een overlijden, alcoholmisbruik, … Er kunnen zoveel oorzaken zijn voor de ervaring van eenzaamheid.
Als kind waren we afhankelijk van de volwassenen rond ons. En als onze pogingen tot verbinding maken vaak onbeantwoord bleven, dan kan dat gevoel van eenzaamheid tot vandaag in je leven spelen.

De belangrijkste bron van frustratie bij kinderen
Kinderen zoeken heel erg naar connectie, omdat ze afhankelijk zijn van hun verzorgers voor hun overleving.
Eigenlijk is de voornaamste focus van kinderen, een goed contact houden met de opvoeders en diegenen van wie ze afhankelijk zijn. Dit gebeurt uiteraard onbewust. Kinderen hebben de natuurlijke drang om nabijheid van ouders of andere verantwoordelijke volwassenen na te streven en te behouden.
Als ze zich niet kunnen hechten en niet die connectie voelen, dan is dat een heel grote bron van frustratie.
Trouwens niet alleen bij kinderen, maar ook bij volwassenen.

Emoties bij kinderen door verwijdering in de relatie met de ouder(s).
Het gevoel van verwijdering van de ouders roepen emoties op bij het kind. Het kind kan de verbinding heel erg gaan najagen en zich gaan vastklampen aan de ouder. Hiermee wil hij heel graag het gat dichten dat hij voelt in de connectie met mama of papa. Een andere emotie die hierdoor ontstaat is angst. Het kind wordt gealarmeerd door de verwijdering van en afstand met de ouder en maakt zich zorgen om de relatie in de toekomst.
Nu is er in onze maatschappij nogal veel verwijdering, en dat begint al vroeg in een kinderleven. Om er een aantal te noemen: kinderdagverblijf, opvang in een crèche, babysit, school, ouders die beiden gaan werken, bedtijd, isolatie, afzondering door straf, scheiding van ouders, dood, afwijzing, verhuis, broertje of zusje krijgen, ziekenhuisopname,…
Al deze vormen van verwijdering en afstand met de ouders triggeren verwijderingsinstincten in onze hersenen. Deze zijn verbonden met de instincten van de hersenstam. De hersenstam herbergt de meer basale emoties. Deze emoties hebben meer tijd nodig om tot ontwikkeling te komen. Deze emoties zijn krachtiger en dus moeilijker te beheren. Ze zijn minder ‘beschaafd’ en daardoor moeilijker te hanteren voor de omgeving. Ze zijn niet rationeel.
Als de hechtingsrelatie niet goed zit en niet werkt voor een kind, dan gaat zijn aandacht en energie vooral daar naar toe. Dan is hij niet vrij om goed te functioneren in het dagelijkse leven en om zich te ontwikkelen. Als er rust is in de relatie, dan is er ook ruimte in het kind om zich bezig te houden met ontwikkelen en leren.

Frustratie kan leiden tot agressie.
Frustratie die niet opgelost geraakt, kan leiden tot agressie. De innerlijke emotionele storm die dan woedt in het kind, komt dan op een agressieve manier naar buiten. De spanning in het kind loopt dan zo hoog op, dat de vulkaan uitbarst.
Dit kan in driftbuien, bijten, gooien, schreeuwen, snauwen, sarcasme, gemeen doen, verwijten, zelfverwijt, irritatie, ongeduld, negeren, anderen of zichzelf pijn doen, dingen stuk maken,…
De grond van agressie is dus voornamelijk frustratie.
Wat kan dit voor jouw relatie met jouw kind betekenen?
Als je merkt dat je kind vaak lastig doet of agressief reageert, ga dan eens na hoe vaak er verwijdering is met je kind. Dit kan zowel op fysiek als emotioneel vlak zijn.
Op welke momenten kan je kind verwijdering ervaren? Lukt het jouw kind om de afstand in tijd en ruimte te overbruggen tot jullie elkaar een volgende keer zien? Of is dit te lang voor jouw kind?
Dit hangt sterk van de leeftijd af. Jonge kinderen hebben nog veel meer nood aan fysieke nabijheid en hechten zich vooral via de zintuigen. Grotere kinderen kunnen zich ook op afstand meer hechten door het gevoel en door aan je te denken van op afstand.

Bruggen van verbinding bouwen.
Als je merkt dat je kind veel frustratie heeft, ga dan eerst eens na of je kan ontdekken waar je kind verwijdering van je ervaart. Zoals in de vorige paragraaf.
Wat kan jij doen om hierin verandering te brengen, om de brug naar connectie met je kind te herstellen:
Kan je misschien eens een keertje thuis blijven van een afspraak?
Kan je je kinderen meenemen in plaats van een babysit te regelen?
Kan je wat meer tijd nemen voor het ritueel bij het slapen gaan?
Kan je je kind ’s nachts eens bij je in bed nemen? (veel kinderen komen ’s nachts uit hun bed om jouw aanwezigheid die ze overdag moesten missen in te halen.)
Kan je kind een foto van je meenemen naar school? of naar je ex-partner als je gescheiden bent?
Welke actie kan je zelf bedenken in je eigen leven en in de relatie met je kind om te zorgen dat je kind minder verwijdering ervaart?
Deze benadering vraagt tijd en is geen quick fix. Het vraagt elke keer opnieuw om energie te steken in de relatie met je kind en ruimte te maken in jezelf. Maar het loont op lange termijn.

Nog vragen?
Blijf je tegen dezelfde patronen aanlopen in je gezin en in de opvoeding van je kinderen? Kom je er zelf niet goed uit?
Neem dan vrijblijvend contact op voor een Inzichtsessie. We gaan samen kijken wat je nodig hebt en zorgen voor een traject op maat.
Contacteer me via hello@karinfrancken.be of 0477/23.86.76

Hartelijke groet
Karin

15/10/2020
Wanneer je botst op verzet bij je kind.
“Je doet wat ik je zeg!”
“Nee, dat doe ik niet!”
“Je gaat nu naar mij luisteren, of je gaat naar je kamer!”

Het gevoel van onmacht kan soms hoog oplopen in discussie met je kind.
Daardoor ga je dingen doen en zeggen waar je achteraf spijt van hebt.
Het is sterker dan jezelf soms.
Je wil niet op die manier met je kind omgaan, maar toch gebeurt het.
Het is alsof een stem in jou het overneemt.
Je lijkt er geen controle meer over te hebben.
Waarom wil mijn kind niet gewoon naar mij luisteren?
Het lijkt wel of je kind het met opzet doet: je tegen spreken en je aanzetten tot dit soort reacties.
Hij of zij haalt het bloed van onder je nagels, en je hebt het gevoel dat een soort van monster in jezelf wakker wordt.

Het is instinct
We laten anderen niet zo maar hun wil aan ons opleggen als mens.
We hebben niet graag dat iemand anders bepaalt voor ons wat we moeten doen.
Onze kinderen hebben dat evenmin.
Het verzet of de tegenwil is een instinctieve en defensieve reactie tegen controle of dwang.
We proberen onze kinderen onze wensen, regels, plannen en verwachtingen duidelijk te maken.
Een kind kan al snel het gevoel hebben dat jij je wil probeert op te leggen aan hem of haar.
En net dat zorgt voor verzet.
Het is dus een instinct en het is gezond dat een kind niet zomaar van iedereen instructies aanneemt.
Het is instinct om ongehoorzaam te zijn en te negeren wat gevraagd wordt. Het is instinct om uit te dagen en tegen te spreken.
In onze eigen logica als ouder lijkt het maar een kleine moeite voor je kind om te doen wat jij vraagt.
Maar als mens hebben we graag onze vrijheid.
Vrijheid om zelf te bepalen.

Vanuit het perspectief van hechting bekeken.
Kinderen hechten zich aan hun verzorgers, aan wie ze vertrouwen en bij wie ze zicht veilig voelen.
Wanneer een kind de beleving heeft dat iemand anders probeert om baas over hem of haar te spelen, dan is het een natuurlijke reactie om in het verzet te gaan, of om niet te reageren.
De bedoeling is dat het kind zich afweert van vreemden en zich richt naar de belangrijkste hechting, die met de ouders. Zo kunnen vreemden geen druk uitoefenen op hen.

Waarom luistert mijn kind dan niet naar mij? Ik ben toch de ouder!
Als een kind diegene volgt aan wie het gehecht is, waarom luistert je kind dan toch niet?
Hechting is iets wat steeds opnieuw moet gebeuren. Het is niet iets wat één keer gedaan is en klaar.
Het is telkens opnieuw connectie zoeken met je kind, zorgen dat de verbinding stroomt tussen jullie.
Als die relatie goed zit, dan zal er minder weerstand zijn.

Hoe kan je zorgen dat je relatie goed zit?
Elke keer opnieuw je kind ‘ophalen’ in jullie relatie, even samen zijn, een glimlach, een knuffel, tijd en ruimte maken in jezelf en je kind met aandacht begroeten.
Daarna kan je instructies geven en zal je kind je makkelijker volgen.
Eerst ophalen, dan opdragen. Telkens opnieuw.
Ook voor leerkrachten of kinderverzorgers en andere mensen die met kinderen werken is dit belangrijk. Eerst het kind begroeten en ophalen. Daarna zal het veel makkelijker luisteren.

Hoe ontstaat tegenwil?
Wanneer de opgelegde druk groter is dan het gevoel van nabijheid en verbondenheid. Dan ontstaat tegenwil.
Maar ook wanneer de geboden sterker zijn dan de impuls tot meewerken, de verplichtingen groter zijn dan de neiging tot steunen, wanneer het kind afgeweerd is om zijn gevoelens te tonen,….
Het grootste probleem met verzet of tegenwil is dat het ons tegen de borst stoot als volwassene.
Het triggert ons, we voelen ons niet gerespecteerd, we voelen ons uitgedaagd.
Het haalt ons weg van onze liefdevolle gevoelens voor ons kind. Daarom reageren we niet zo best.
Onze niet-zo-beste-reactie verbreekt de hechtingsrelatie net nóg meer.
We willen met onze druk en dwang onze kinderen doen luisteren naar ons.
Het gevolg is dat de tegenwil en het verzet juist toeneemt!

Hoe kan je tegenwil of verzet verminderen?
Eerst en vooral: neem het niet persoonlijk! Veel te vaak maken we het tot iets persoonlijks. Maar kinderen doen het niet met opzet. Ze willen geen discussie. Ze willen je niet kwetsen.
Voorzie verzet en tegenwil, het hoort er bij. Het is een natuurlijk instinct in ieder van ons.
Reageer kalm. Zo blijf jij veel makkelijker in je leiderspositie tegenover je kind. Dat geeft je kind houvast als hij in zijn emotie gaat.
Komt het toch tot ruzie, herstel dan achteraf de schade die de relatie heeft opgelopen. Neem daarin als ouder het initiatief.
Creëer regelmatig in jullie samenzijn een gevoel van verbondenheid. Als de relatie goed zit, dan is er sowieso veel minder tegenwil.
Een warme relatie creëer je door vaak je kind op te halen, even contact te maken, te luisteren, aandacht te geven, ruimte te geven voor wat er is en open te zijn voor je kind.
Verminder druk en dwang.
Vermijd een bazige toon en commanderende houding.
Vermijd de focus op ‘moeten’ en ‘behoren’, kinderen ‘moeten’ al zoveel.
Gebruik zo weinig mogelijk machtsmiddelen, zoals straffen, belonen, dreiging, complimenten,…
Zorg dat je kind regelmatig zijn eigen wil kan inzetten door hem of haar te laten kiezen of te laten bepalen hoe dingen gebeuren of regelmatig in te gaan op zijn vraag om hulp bij iets (in plaats van te zeggen, “ik heb nu geen tijd” :-))
Dus weet dat je tegenwil mag verwachten van je kind 🙂 op zich is dat gezond. Blijf je aandacht richten op de relatie met je kind en een goede connectie.

Hulp nodig?
Als je al een tijd in een soort van patroon zit met je kind waarin je steeds gaat discussiëren en het gevoel hebt alleen nog maar te kunnen eisen of je stem te verheffen of andere machtsmiddelen te moeten inzetten, dan kijk ik graag samen met jou eens naar de dieper liggende patronen. Maak hiervoor met mij een afspraak voor een Inzichtsessie en we kijken wat ik voor jullie kan betekenen.
hello@karinfrancken.be of 0477/23.86.76

Hartelijke groet,
Karin
15/10/2020