Tag: onvoorwaardelijk opvoeden

Afgestemd Opvoeden
In opvoeden bestaat geen quick fix of één bepaalde manier die voor iedereen past.
Het is een zoeken. Afgestemd opvoeden is een proces. Het is niet een techniek die, eens je die onder de knie hebt, je altijd kan toepassen.
Je leert anders naar opvoeden kijken en naar je aanpak.
Je vertrekpunt is anders.
Daarbij zijn de volgende vragen belangrijk:
Wie is jouw kind?
Wie ben jij?
Wat is de situatie?
Hoe is jouw kind op dat moment?
Hoe voel je jezelf op dat moment?
Er zijn heel wat elementen die meespelen in het zoeken naar een gepast antwoord.

Focus op gedrag
De meeste opvoedingsmethoden zijn op gedrag gericht. Als je dit of dat doet of zegt, dan zal het gedrag veranderen. Dan zal je kind het gedrag afleren of aanpassen.
Maar gedrag is enkel dat wat we zien aan de buitenkant bij ons kind. Achter gedrag zitten gevoelens, gedachten en behoeften. Die zijn de drijvende kracht achter het gedrag.
Dus als we gedrag proberen te fixen, gaan we voorbij aan wat er achter zit.

Wat is “je afstemmen”?
Je afstemmen op je kind, op jezelf en op de situatie vraagt tijd en energie.
Het is geen kwestie van consequent zijn in elke gelijkaardige situatie.
Want dan ga je voorbij aan wat jouw kind ervaart op dát moment.
En misschien heeft de boze bui van je kind helemaal niets te maken met de situatie van dat moment. Maar misschien is het een opeenstapeling van spanning die er op dat moment uit moet.
Bij afgestemd opvoeden ga je rekening houden met de (in eerste instantie) niet-zichtbare gevoelens, gedachten en behoeften van je kind achter het gedrag.
Je gaat je dieper intunen op je kind. Je gaat kijken wat er precies speelt bij je kind.
Daarbij ga je uit van een groter geheel: wie is je kind op mentaal, emotioneel, fysiek en spiritueel vlak?
Je stelt jezelf ook andere vragen, zoals:
Hoe kan ik mijn kind helpen? Wat zijn belemmeringen voor mijn kind?
Hoe kan ik een autoriteit zijn voor mijn kind, zonder autoritair te zijn? Met andere woorden, hoe kan ik richting geven zonder al te sturend te zijn?
En wat kom ik bij mezelf tegen? Wat zijn mijn eigen gedachten en gevoelens?
Hoe bepalen die mijn doen en laten? Wat zijn mijn triggers?
Als je je hiervan bewuster wordt, dan is dat voor jou als ouder ook weer een groeikans. Het gaat met andere woorden niet alleen over je kind, maar ook over jezelf.

Afgestemd opvoeden is denken op lange termijn
Het vertrekpunt bij afgestemd opvoeden en bewust ouderschap is waar we naar toe willen op lange termijn. Willen we vooral dat kinderen zich aanpassen en leren gedragen naar de norm, dan krijgen we een andere opvoeding dan wanneer we op lange termijn willen dat onze kinderen in staat zijn tot zelfsturing, tot warme relaties, dat ze hun talenten kennen en dat ze weten om te gaan met tegenslagen in hun leven.
Afgestemd opvoeden gaat over zoeken naar een vorm die past voor jou als ouder en die past naargelang de behoeften van je kind en wie je kind is.

Controle en macht
Het oude opvoeden is vooral gericht op controle houden en macht hebben over kinderen. Een kind hoort te luisteren naar volwassenen. En als een kind zich niet gedraagt zoals het ‘hoort’, dan doen we er alles aan om het gedrag bij te sturen. Hiervoor moeten we onze wil en macht opleggen aan kinderen en ontstaan er vaak discussies en machtsstrijd. Dan hebben we straffen en belonen nodig om kinderen naar ons te doen luisteren.
Maar veel is niet controleerbaar en maakbaar in opvoeding. Er gebeuren vaak dingen die we niet voorzien hadden en waarvan we ons afvragen: ‘wat moet ik hiermee doen?’
Dat is het moment waarop we ons als ouders onmachtig gaan voelen. En dat voelen we niet graag.

De uitdaging bij afgestemd ouderschap
We moeten onze angst voor het gevoel van onmacht en het niet-weten onder ogen durven zien.
Het onbekende is voor ons, mensen, een echte uitdaging.
We houden van nature van voorspelbaarheid zodat we controle houden.
Maar dat is dus niet mogelijk met kinderen. En eigenlijk is het dat nooit in het leven.
Je hebt wel elke keer een keuze met wat er op je pad komt met je kind, namelijk: “Wat doe ik hiermee?”
Ga je straffen en het gedrag bijsturen?
Of ga je kijken wat er achter zit en wat er innerlijk speelt bij je kind?

“In een nieuw bewust ouderschap moeten we durven zoeken naar nieuwe antwoorden en ons niet door onze angst laten bepalen.”

Geen vrije opvoeding
Afgestemd ouderschap wil niet zeggen dat je alles maar aan je kind overlaat. Dat is een vrije opvoeding waarbij je weinig of geen sturing geeft aan je kind.
Een kind heeft wel degelijk een leidende ouder nodig die richting weet te geven in het leven van het kind, zonder sturend te zijn. Richting geven wil zeggen dat je voor je kind een houvast bent en een oriëntatiepunt waarop hij of zijn steeds kan terugvallen. Een kind kan de wereld nog niet bevatten, en wij moeten duidelijkheid en handvatten bieden waaraan het kind zich kan vasthouden.

Drie bouwstenen van Aware Parenting als basis in Afgestemd Opvoeden
Aletha Solter is de grondlegger van Aware Parenting. Zij heeft drie elementen samen gebracht die belangrijk zijn in het bewust ouderschap.
Hechting bevorderen: zorgen voor een goede relatie met je kind, je steeds opnieuw verbinden met je kind en jezelf daarin openen. Dit geeft het kind de ruimte om zichzelf te openen en de hechting met jou aan te gaan. In elke levensfase is dit anders. Volgens mij is dit de belangrijkste sleutel in de relatie met je kind en om je taak als ouder te kunnen doen.
Herstel van stress en trauma: doorheen de dag maakt je kind van alles mee. Er is niet altijd ruimte om dit te ontladen. Spanning die opstapelt moet ruimte krijgen om te ontladen. Daarvoor is het belangrijk dat je als ouder deze emoties empathisch kan ontvangen.
Democratische discipline: Meestal wordt straffen en belonen gebruikt als maatregel. Maar hoe kan je dit op een democratische manier, waarbij het kind beluisterd wordt en een inbreng heeft? Zodat een kind dit op natuurlijke manier leert en integreert. Het vraagt tijd en ruimte om in verbindende communicatie te gaan met je kind en zo tot de beste oplossing voor iedereen te komen.

Effecten van een afgestemde aanpak
Als kinderen ruimte voelen en zich gehoord voelen, creëren ze een gezond gevoel van eigenwaarde. Ze ervaren dat ze er toe doen en dat hun inbreng evenwaardig is. Ze voelen zich gerespecteerd. Ze kunnen beter hun grenzen aangeven. Het leidt tot een betere band met je kind. Daardoor zal je kind ook makkelijker meewerken en doen wat je vraagt. Op deze manier ben je een natuurlijke autoriteit, zonder dat je dit autoritair moet aanpakken. Zonder dat je met dwang je wil moet opleggen aan je kind.

Tot slot
Opvoeden is geen ‘altijd’ in elke situatie. Er bestaat geen quick fix. Het is steeds opnieuw een samen zoeken. Het gaat met vallen en opstaan. Maar eens je hier je weg in gevonden hebt, ga je merken hoe het werkt en hoe opvoeden voor een groot deel natuurlijk gaat.
De term Afgestemd Opvoeden is in het leven geroepen door Jürgen Peeters. Hij is auteur van het boek ‘Kinderen zijn geen puppy’s. De kracht van zelfsturing in opvoeding.’ Een echte aanrader!

Heb je vragen?
Ook in mijn trajecten stem ik me af op jou en je gezinssituatie. Wat zijn jouw uitdagingen in de opvoeding van je kind(eren)? Wat heb jij nodig? Wat heeft je kind nodig?
Wil je graag weten hoe ik jullie kan helpen? Maak vrijblijvend een afspraak voor een Inzichtsessie via hello@karinfrancken.be
Van harte
Karin
30/09/2021
Het gevoel geen goede ouder te zijn.

Heb jij ook wel eens angst dat je het niet goed doet als ouder?
Heb jij ook wel eens dat gevoel dat je je kind niet kan helpen zoals je zou willen?
Je twijfelt aan jezelf omdat je steeds weer in discussies en machtsstrijd terecht komt.
Je gelooft dat je aanpak niet goed is. Je gelooft dat jij niet goed genoeg bent als ouder.
Als jij goed genoeg zou zijn, zou het wel beter gaan.
Machteloos
Eén van de moeilijkste dingen in de opvoeding van de kinderen vind ik zelf dat ik ze niet kan helpen. Ik zie en voel dat mijn kind niet goed in haar vel zit en dat ze worstelt met iets, en dat ik niet tot haar kan doordringen. Het gevoel dat ik geen contact kan maken haar op een dieper niveau. Dat vind ik een hele moeilijke!
Ik merk soms dat ik zelf zó getriggerd geraak door wat er gebeurt met mijn kind, dat het mij emotioneel heel erg raakt. Dan wil ik het oplossen voor haar, dan wil ik zo graag dat ze dat niet moet ervaren!
Als ik dan stilsta en dieper ga voelen, dan kom ik meestal bij mijn eigen ervaringen als kind uit. Ik zie dan dat mijn kinderen iets gelijkaardigs meemaken. En ik wil ze gaan behoeden voor de pijn die ik zelf heb ervaren destijds.
Dan dénk ik dat zij het ook op die manier ervaren. En dat wil ik niet. Als ik denk aan hoe eenzaam ik mij gevoeld heb als kind bijvoorbeeld, dan wil ik niet dat mijn kinderen dat ervaren.
Wat is werkelijkheid?
Wat we denken te zien is niet altijd de werkelijkheid.
De werkelijkheid is meestal gekleurd.
We hebben onze eigen, vaak onbewuste ervaringen die meespelen als we naar onze kinderen kijken.
We hebben onze oordelen over wat er gebeurt met hen.
We hebben onze angsten voor wat we zien gebeuren, vanuit onze eigen ervaringen. Onbewust.
We hebben angst dat wij ons kind niet kunnen helpen. En dat we daardoor geen goede ouder zijn.

Wat speelt er?
Er zijn zoveel facetten die meespelen in de relatie met ons kind. Soms kan dat zo verwarrend zijn. Alsof we er niet uit geraken.
Zo werd ik onlangs getriggerd door wat mijn dochter meemaakte.
Ze voelde niet echt aansluiting bij andere kinderen van haar leeftijd.
Ik merkte dat ik daar zo emotioneel op reageerde.
Ik merkte ook hoe ik begon te vechten tegen dat gevoel in mezelf. Er werd bij mij oud verdriet aangeraakt rond de eenzaamheid en er niet bijhoren. En dat verdriet wilde ik niet voelen. Dat is zo naar. Dat bracht zoveel herinneren mee naar boven die ik liever niet wilde.
Het gebeurde eerst vooral onbewust. Maar ik merkte ook dat ik buiten proportie reageerde op wat mijn dochter ervaarde. Want zelf zat ze er niet zo heel erg mee. Ze lag er alleszins niet van wakker.
Vanuit mijn eigen angsten had ik de neiging om oplossingen voor haar te gaan zoeken en overbezorgd te reageren.

Kinderen behoeden van pijn.
Onze kinderen behoeden van nare ervaringen kunnen we niet. Het is onbewust wel één van onze diepste wensen.
We kunnen er bijvoorbeeld voor zorgen dat een kleuter een veilige plek heeft in huis om te spelen en te ontdekken. We kunnen echt gevaarlijke spullen tijdelijk weg nemen. Dan creëren we als ouder een veilige context. Maar we kunnen niet behoeden dat ze valt en zich pijn doen.
Pijn, frustratie en tegenslagen horen nu eenmaal bij het leven.

Wat kan je doen als ouder?
We kunnen als ouder wel openstaan voor hun ervaringen.
Als een kind valt en heel hard begint te huilen, hebben we eerder de neiging om te zeggen: “Je moet niet huilen, het is niet zo erg. Het is niets.” Dan negeren we daarmee eigenlijk de ervaring van ons kind. Voor het kind is dat namelijk wel erg op dat moment.
Als we openstaan, dan geven we erkenning voor wat er is. Dan zeggen we: ‘Ik zie dat je je pijn hebt gedaan.’ ‘Dat doet wel heel erg pijn dat je gevallen bent. Kom maar hier.’ En je pakt je kind op schoot.
Kweken we daarmee ‘flauwe’ kinderen? Nee, zeker niet.
Door dit gebaar vinden kinderen een veilige plek om hun spanning van de pijn te ontladen. De spanning verdwijnt uit hun lichaam en ze kunnen weer gaan spelen. Net daardoor bouwen ze veerkracht op.
Ze ervaren dat ze het wel doorkomen en dat emoties gevoeld mogen worden. Kinderen leren dat emoties bij het leven horen.
Ze ervaren dat wat ze voelen OK is en dat ze mogen voelen wat ze voelen. Dat hun ervaring “klopt”.
Want als we zeggen: ‘Dat is niet zo erg’, dan gaan ze twijfelen aan wat ze voelen. Dan gaan ze twijfelen aan zichzelf.
Als wij als ouders hen ontvangen met wat er is, zonder oordeel, dan leren ze vertrouwen op wat ze zelf voelen. Dan leren ze zichzelf aanvaarden met alles wat er is.
Als ouder is het belangrijk om onze diepere angsten onder ogen te zien. Dan kunnen we anders kijken naar de ervaringen die onze kinderen hebben.
Twijfelen aan jezelf als ouder is misschien wel een deel van het opvoeden. Je wordt constant uitgedaagd met nieuwe vraagstukken. Je wordt uitgedaagd om jezelf in vraag te stellen.
Maar twijfel kan je ook onderuit halen en in de weg staan!
Dan is het goed om hulp te zoeken!

Wil jij er uit geraken hoe het nu is in je gezin?
Wil jij met meer vertrouwen in je ouderschap staan en duidelijker richting kunnen geven aan je kinderen?

Maak vrijblijvend een afspraak voor een Inzichtsessie en we kijken samen wat je nodig hebt en hoe ik je kan helpen.
hello@karinfrancken.be of 0477/23.86.76

Van harte!

30/04/2021
Werken aan de relatie met je kind.
De kinderen spelen buiten.
Het eten is bijna klaar en ik heb nog wat hulp nodig bij het dekken van de tafel.
Ik steek mijn hoofd buiten en roep van ver: “Willen jullie de tafel dekken, we gaan direct eten!”
Dat mag je toch al wel verwachten van zeven- en tienjarige kinderen, niet ;-)?
Er komt niet echt reactie van hun kant.
Ik voel me lichtjes geïrriteerd.
Ik heb zelf nog wat werk met de maaltijd en daarna moeten we nog naar een hobby van de kinderen.
Opnieuw vraag ik, enigszins geërgerd: “Willen jullie de tafel dekken!”
Ik voel de tijdsdruk.
Weer geen reactie, of misschien zelfs “Nee!”
Zucht.
Ik zou nog meer kunnen gaan eisen: “Jullie komen nú de tafel dekken!”
Maar dan besef ik weer: eerst even contact maken.
Eerst even zien of we verbonden zijn.
Even naar ze toe gaan en iets zeggen of vragen over hun spel.
De kinderen voelen dan: “Hé, mama is geïnteresseerd in wat we doen, ze is geïnteresseerd in ons.”
Vol enthousiasme vertellen ze over hun spel.
Daarna stel ik mijn vraag opnieuw over het dekken van de tafel.
En plots zijn ze wel bereid.
Wat is echt contact maken met je kind?
“Werken aan de relatie en de relatie zal voor ons werken.”
Als je bewust contact gaat maken met je kind, dan werk je in eerste instantie aan je relatie met je kind. Als die relatie goed zit, dan sta je in je kracht en is je kind sneller bereid je te volgen.
Je gaat op dat moment niet in op het gedrag van je kind en gaat geen machtsstrijd aan. Zoals ik niet verder een punt ging maken van het feit dat ze niet naar mij luisterden om de tafel te dekken.
Kinderen zitten in hun eigen wereld en zijn met heel andere dingen bezig dan wij als volwassenen.
Je gaat dus intunen op je kind, zoiets van: “Hey, hoe gaat het met jou? Wat houdt je bezig?”
De lijm in de relatie met je kind is hechting.

Wat is hechting?
Als je kind zich aan jou hecht, dan zal je kind makkelijker luisteren en jou volgen in wat je doet. Dan heb je invloed op je kind.
Het is aan het kind om zich aan jou te hechten.
Het is de essentiële band om je kind te kunnen begeleiden.
Als een kind verbinding voelt met jou en zich aan jou hecht, dan wil je kind graag bij jou zijn en dingen aan jou vertellen.
Het heeft dan de drang om fysiek dicht bij jou te zijn en zich emotioneel verbonden te voelen met jou.
Opdat het kind zich aan jou kan hechten, is het nodig dat wij als volwassenen daarvoor ruimte scheppen.
Als ouder zet je de eerste stappen om verbinding te maken. Telkens opnieuw nodig je het kind uit in die relatie.
Soms lijkt het alsof onze kinderen niet geïnteresseerd zijn. Dan is het dus nodig om je kind eerst op te halen. En dat jij de eerste stappen zet om contact te maken.

Kenmerken van een goede hechting met je kind
In een hechte relatie zal je merken dat je kind luistert, reageert op je vragen, je aanwijzingen volgt, op je vertrouwt, je hulp vraagt, graag bij je is, zich thuis voelt bij jou, je volgt, je leuk vindt, je graag pleziert en geen geheimen voor je heeft.
Jij staat in je leiderspositie en je kind is volger. Dat is de natuurlijke verhouding tussen ouders en kinderen.
Dat is iets wat we allemaal in ons hebben, maar wat we in onze maatschappij verloren lijken te hebben.
Als jij het oriëntatiepunt kan zijn voor je kind, dan kan je kind op je terug vallen tijdens de lastige momenten. En dat geeft een kind rust, wat er ook gebeurt.

Een kind straffen
Als je merkt dat je je machteloos voelt en moet dreigen met straf om je kind te laten luisteren, dan is het goed om naar jullie relatie te kijken.
Je kind is op dat moment waarschijnlijk niet genoeg aan je gehecht en er is te weinig connectie.
Op dat moment zoek je als ouder naar controle krijgen over je kind. Dat werkt niet. Een kind straffen of onderwerpen aan voorwaarden (als… dan…) of geregeld afwijzen, zorgen ervoor dat ze zich gaan afsluiten en afweren en een defensieve houding gaan aannemen.
Als je kind jou afwijst dan voelt je kind zich waarschijnlijk gekwetst en niet veilig genoeg om te tonen wat er precies scheelt.
Het antwoord wat je kan geven in deze situatie is juist meer hechting en nabijheid. Dat wil zeggen: aan de relatie met je kind werken.

Een aantal tips om je relatie met je kind te versterken:
Laat aan je kind merken dat je graag in zijn/haar buurt bent. Je kan samen een spelletje spelen, knuffelen, een massage geven of gewoon in elkaars buurt zijn. Geef je kind eens vaker voorrang als hij iets vraagt, in plaats van te zeggen: “nu niet, straks!”
Zoek naar dingen die jullie gemeenschappelijk hebben en accentueer deze. Als je samen met je kind iets doet wat jullie beiden leuk of interessant vinden, dan versterkt dat jullie band.
Laat je kind merken dat je aan zijn zijde staat. Steun je kind bijvoorbeeld als het een probleem heeft op school, zodat het voelt dat het niet alleen is.
Laat je kind voelen dat hij/zij belangrijk is voor jou en dat je hem/haar koestert zoals hij is, uniek. Dit kan je doen door bijvoorbeeld verhalen van vroeger te vertellen, toen je kind klein was, of te zeggen welke kwaliteit je bij hem/haar bewondert.
Laat geregeld je liefde voor je kind zien. Je kan dit doen door gewoon te zeggen: ‘ik hou van jou’ of ‘ik zie je graag’, of je aait je kind over zijn hoofd in het voorbijgaan of je glimlacht zomaar.

“Een kind kan niet te veel gehecht zijn.
Wel te oppervlakkig en te onzeker.”

Hulp nodig?
Contacteer me vrijblijvend voor een afspraak voor een Inzichtsessie en we kijken wat ik voor jullie kan betekenen.
hello@karinfrancken.be of 0477/23.86.76
Hartelijke groet
Karin
07/04/2021